Vanmiddag met Hans Boers wezen trainen in de duinen. Over 3 weken is de run-skate-run in en rond de Leidse IJshal, dus het kan geen kwaad om wat meer accent te leggen op het hardlopen. Vanaf ons vaste vertrekpunt in Wassenaar liepen we in het zonnetje naar de Klip. Vlak voor we bij het fietspad richting Katwijk waren, zagen we mist opkomen vanuit de Noordzee, de befaamde zeevlam.We liepen de een paar jaar geleden kaalgemaakte in. Het was een ongelofelijk mooi gezicht. Het zonlicht werd gefilterd door de zeevlam, hetgeen de duinen een zeer bijzondere gloed gaf. "Gewoon mystiek" zei Hans, en hij had het raak getypeerd.
Genietend van de mistige omgeving, waarin je je eerder in Ierland, Schotland of Dartmoor waande dan in de Hollandse duinen, liepen we door naar het zwaarste stuk van de tocht: een door tractorsporen mul gereden zandpad pal achter de zeereep. Ruim een kilometer liepen we hier door mul zand duintjes op en af te rennen. Een betere krachttraining is er niet!
Na de hoge duinopgang beklommen te hebben, kun je normaal gesproken genieten van het uitzicht op zee. Vandaag niet. De zee was door de dichte mist niet te zien.
Op het strand liepen we langs de vloedlijn. Hier vandaan zag je slechts de vage contouren van de duinenrij. Bij Wassenaarse slag verlieten we het strand en na het passeren van de zeereep werd het zicht al snel weer beter. Ter hoogte van de Klip liepen we weer in het lentezonnetje. Hans en ik hebben volop genoten van deze mystieke training.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten