Abrahans

Het is een goede traditie in onze droogtrainingsgroep om ons op enigerlei wijze creatief te uiten, als een van onze trainingsmaten 50 wordt. Deze week bereikte Hans Boers deze mijlpaal en wij wilden een muzikale ode aan deze jarige brengen. De oorspronkelijke melodie werd in de jaren '70 door Herman van Keeken gezongen.

Bij Jos Drabbels thuis oefenden het IJVL-koor de volgende tekst:
We hadden “Leiden Centraal” afgesproken.
Om met z’n allen naar de Weissensee te gaan.
Iedereen was mooi op tijd, de trein, we moesten gaan
En op Lammenschans kwam Hans er toen nog aan

En we riepen:
Hansie kom nu eens op tijd
Bijna waren we je kwijt
Er was een afspraak toe, we zijn ’t wachten zo moe
Hansie kom nu eens op tijd

Hans zocht vaak uren naar de route
Van een Tom Tom heeft nog nooit gehoord
Gevolg is dat hij niet weet welke weg te gaan
En daardoor menig plan compleet verstoord

Dus mensen:
Hansie weet vaak heg nog steg
Hansie heeft ook heel vaak pech
Zijn vrienden hier, zitten al aan het bier,
En Hansie is nog steeds op weg.

Hans is van ’t hollen langs de wegen
En dan kan hij ook wel flink er tegenaan
Met rennen loopt hij ons eraf, dat geven we grif toe
Maar met schaatsen moet hij ons toch laten gaan

En we schreeuwen:
Hansie schaats wat harder door
Hier hebben we geen tijd voor
We willen aan de drank, liggen op de bank
Hansie schaats wat harder door

Met 50 jaar is Hans nog steeds geen dikzak
Houdt bij het eten altijd goed de maat
Want de hapjes die zijn klein, dat vindt Hans toch wel fijn
Omdat slank zijn hem toch wel ’t beste staat

Maar we zagen:
Hans mag er zeker zijn
Hoeft nog lang niet aan de lijn
Blijkt ’n lekkerbek, altijd gezonde trek
Hansie vindt iets lekkers best fijn

De eerste keer liep het niet echt lekker. Dat kwam vooral, doordat het refrein een stuk hoger gezongen werd dan het couplet. Als je meteen doorzong vanaf het refrein, werd het couplet ook een stuk hoger gezongen, waardoor je met het volgende refrein in de problemen kwam, doordat het stembereik bij de meesten niet hoog genoeg was.
De oplossing was simpel: ik zong het melodietje van de intro na elk refrein, zodat we het volgende couplet weer laag in konden zetten.
Ada en ik fietsten over de Velostrada naar Leidschendam, waar we via de tuin in de huiskamer uit kwamen om de kersverse 50-plusser te feliciteren. Met een amuse in de hand konden we Morena en de andere familieleden ook de hand schudden.
Het was reuze gezellig. Hans en consorten hadden erg hun best gedaan, alleen het weer wilde niet meewerken voor een tuinfeest. Er stond te veel wind, zodat je, ondanks het grote tentdoek, buiten flink afkoelde.
Voor het eten trokken wij diverse oranje kledingstukken aan om onze onovertroffen ode ten gehore te brengen. Hans pinkte een traantje weg. De geleerden zijn het er nog niet over eens: was het van de ontroering, of van het lachen?

Jaap had zijn best gedaan om het geheel nog meer op te fleuren. Hij was op zoek gegaan naar een Ruud Gullit-pruik. In de winkel, waar hij de pruik dacht te kunnen kopen, werd hij door een vrouw van een jaar of 20 geholpen.
"Ruud wie?", vroeg deze verkoopster.
"Laat maar. Door deze vraag weet ik al, dat jullie het niet hebben."

Om half 8 konden we naar het lopend buffet wandelen. Het voorafje was een Surinaamse taugésoep, het hoofdgerecht was nasi of bami met groente en kip en/of vis.

Het smaakte ons prima. Met diverse mensen kletsten we op deze gezellige Dominicaans-Hollandse avond.

Even voor elven zaten we op de fiets om het tandemduo Jaap de Gorter en Juul Mentink te begeleiden, die zich alsnog wilden kwalificeren voor de Olympische Spelen in Londen. Of dat nog gaat lukken op deze discipline op de wielerbaan is nog maar de vraag, maar wat geen vraag is, is dit: wij hadden ons uitstekend vermaakt op het feest van Morena en Abrahans.