Kluunschaatsen

Het kriebelde wel. Na vanmorgen in de regen boodschappen gedaan te hebben, was ik wel een klein beetje onthand vanmiddag. Op het tijdstip, waarop ik normaliter met Hans Boers een stuk ga lopen, zocht ik naar een alternatief om toch nog wat te sporten.
Het schaatsen gisterenavond was best wel lekker gegaan, alleen het onderdoor strekken van het linkerbeen in de bocht was soms toch wat pijnlijk.
"Laat ik mijn kluunschaatsen maar eens proberen", dacht ik en een kwartier later zat ik op de fiets naar de Leidse IJshal, waar je vanmiddag voor € 1,- kon schaatsen vanwege de opening van het schaatsseizoen.
Voor mij was het nog goedkoper, want voor € 140,- schafte ik een seizoensabonnement aan, waardoor ik op publieksuren verder gratis naar binnen kan.
Het was behoorlijk druk in de IJshal. In totaal zijn er 240 kaartjes verkocht. Het was dus niet mogelijk om voluit te gaan, maar dat was ik ook niet van plan. Gewoon lekker op techniek schaatsen en de achillespees van mijn linkervoet zo veel mogelijk ontzien. Dat lukte met de kluunschaatsen een stuk beter, doordat je steun hebt boven je enkel en je lager boven het ijs staat, waardoor je stabieler staat.

Voor mij is na deze testrit een ding duidelijk: zolang mijn achillespees nog niet volledig hersteld is, schaats ik op mijn kluunschaatsen.
In het uur, dat ik mijn rondjes reed, kwam ik diverse bekenden tegen: mensen, met wie ik op dinsdagavond schaats, diverse kinderen, die ik schaatsles heb gegeven en mijn dochter, die druk in de weer was met haar kunstschaatsen.
Vlak voor het sein, dat we de baan moesten verlaten, schalde Willeke Alberti uit de luidsprekers.

Hopelijk kunnen we het haar in maart 2013 nazeggen: "De winter was lang"!