dinsdag 16 februari 2010

Rustdag


Ik geef het onmiddellijk toe. Het klinkt niet goed, als je zegt: "Ik neem een rustdag. Ik ga werken." Toch is dat wel aan de orde. Toen ik gisteren thuiskwam van het schaatsen op de Gouwzee, begon de verkoudheid, die al een paar weken sluimerde in mijn afgetrainde lijf, plotseling flink op te spelen. Mijn neus leek wel een druppelende waterkraan. Ik kon het niet langer ontkennen: ik ben een snotneus.

Nu valt er vandaag absoluut nog te schaatsen op de Gouwzee, dus normaal gesproken ben ik dan vertrokken naar het natuurijs. Maar daar ik zaterdag mee doe aan de Nierstichting Elfstedentocht en ik al voor € 350,- gesponsord wordt, moet ik er voor zorgen, dat ik op en top fit ben voor de 200 kilometer. Het zou trouwens mijn eer te na zijn, als ik het niet zou halen.
De basis voor het leveren van topprestaties is immers luisteren naar je lichaam. En dat lichaam geeft duidelijk aan, dat ik gas terug moet nemen. En als ik het zelf al niet van plan was, dan zou mijn vrouw mij wel een handje helpen: "Je kunt het niet maken, om morgen te gaan schaatsen en je woensdag ziek te melden!"
Ik was het roerend met haar eens. Ik ben thuis opgevoed met het motto: "'s Nachts een vent, 's ochtends ook een vent!"

Ik kreeg het "Niet zeuren, maar doorgaan" met de paplepel ingegoten. Wat dat aangaat voel ik me in de Katwijkse bibliotheek als een vis in het water. Katwijkers hebben ook bijna allemaal deze mentaliteit. Dirk Kuijt is hier een uitstekend voorbeeld van. En het is heel prettig om met collega's te werken, die zich volledig inzetten en waarvan je er op kunt rekenen, dat ze hun afspraken nakomen. Het is dus geen straf om met zulke collega's te mogen werken, maar ja, er gaat niets boven schaatsen op natuurijs.


Met enige pijn in het hart mailde ik maandagavond aan mijn schaatsmakkers, dat ik dinsdag verstek zou laten gaan. Als reden gaf ik op, dat ik ook af en toe moet werken. Dat klopt op zich wel, maar dat is dus niet het hele verhaal. Maar als ik zou schrijven, dat ik afhaakte wegens verkoudheid, zou dat ook weer zo zielig overkomen. Ik zou so wie so vanaf morgen rust genomen hebben om me te sparen voor IJsstrijd.
Want wie het onderste uit de kan wil, krijgt de deksel op zijn neus.
Maar nu moet ik nog uitleggen, dat ik een rustdag heb, als ik werk. Daarmee bedoel ik, dat ik vooral geestelijke en organisatorische arbeid lever. Bibliotheekwerk is lichamelijk niet echt zwaar te noemen. Je moet vooral goed met mensen om kunnen gaan, want je hebt klanten in alle soorten en maten en je moet proberen het iedereen naar de zin te maken.
Het lichaam krijgt dus voldoende rust, zeker in vergelijking met een aantal uren schaatsen, maar de inzet is er zeker niet minder om. Zo hoop ik, dat ik zaterdag grotendeels van de verkoudheid af ben.
En nu ik het toch over mijn werk heb: zonder collega's, die bereid zijn om standby te staan, had ik nooit zo veel op natuurijs kunnen schaatsen. Een gewone vakantie kun je plannen, bij natuurijs moet je leven bij de dag. Dus alle collega's, die taken van me overgenomen hebben: hartelijk bedankt!
En al mag het bibliotheekwerk zich niet bepaald beroemen op hoge salarissen, het vrij kunnen nemen, als er natuurijs is, is onbetaalbaar. Wat dat aangaat heb ik echt een wereldbaan!!!!

Geen opmerkingen: