Waiting for the sun

Op donderdag was ik 's ochtends gaan werken, zodat ik 's avonds met Ada kon eten. ik zou 2 dagen in Zuid-Limburg vertoeven met de droogtrainingsgroep. De avond ervoor had ik de racefiets al naar Paul Verkerk en Andrea Landman gebracht, die de fiets mee zouden nemen. Tussen de buien door was ik in een rustig ik naar huis gerend. Dit met het oog op de ietwat gevoelige kuitspieren. De droogtraining van de avond ervoor was kort maar krachtig. Een piramide van 1, anderhalf en 2 minuten schaatsplanken en daarna dezelfde piramide touwtjespringen. Bij beide was ik voluit gegaan.
Op donderdagavond was er een druk telefonisch verkeer, waarbij het plan van wie met wie zou carpoolen tot 3 keer toe gewijzigd werd, maar toen ik om 11 uur het bed opzocht was het plan wat mij betreft duidelijk.
Om kwart over 10 werd ik opgehaald door Jaap de Gorter. Samen reden we naar Hans Boers om na het op- en inladen ons in het drukke verkeer op de A12 en A2 te storten. Bij "De Lucht" tankte Jaap en mocht ik plaatsnemen achter het stuur.

Onder een zwaar bewolkte hemel reed ik met behulp van de Tomtom linea recta naar Gulpen, waar het signaal klonk: "Bestemming bereikt". Hier laadden we alles uit en met Jaap en Andrea wandelden we naar het gezellige centrum om geld te pinnen en nog wat vergeten boodschappen te halen, alvorens we konden genieten van de overheerlijke kwarktaart, die Andrea voor ons gebakken had.
We stonden net klaar om te gaan fietsen in het prachtige Mergelland, toen het flink begon te regenen. Om nu meteen te beginnen met afdalen op natte en mogelijk gladde wegen, leek ons niet zo'n geslaagd plan, dus we wachtten, tot de zon door de wolken brak.

Met zijn achten reden we om 4 uur naar IJzeren en vandaar via een bocht naar Slenaken om in de zuidoosthoek een paar pittige klimmen en snelle afdalingen voor onze kiezen te krijgen. Hier bleek, dat ik met afstand de slechtste daler van onze trainingsgroep was. Met 52 km per uur als hoogste snelheid is duidelijk, dat ik me in de afdaling niet naar beneden stort als een lemming.

Gelukkig kon ik bij het klimmen weer aansluiting vinden bij de achterhoede.
Via Epen klommen we tot we bijna bij de top van de heuvel waren.

Hier gingen de hemelsluizen weer open. Behalve Jos Drabbels en Paul Verkerk, die een aardig stukje vooruit waren, daalden we over de vrij rechte weg door het Vijlenerbos naar Vijlen om van daaruit de kortste weg naar Gulpen te nemen.
De eerste 42 km zaten er op.

Na een verkwikkende douche konden we op het inmiddels weer zonnige terras genieten van de door Jos met zorg uitgekozen Belgische en Limburgse biertjes, waarna we binnen aan konden schuiven voor een heerlijke spaghettischotel, die Paul en Andrea voor hun rekening hadden genomen. Het was een gezellige avond, waarop de lachspieren goed getraind werden.
Om 12 uur zochten we ons bed op, behalve Frank Damen. Hij sliep op een stretchbed in de kamer, waar alle racefietsen gestald waren. Wij hadden een bewaakte fietsenstalling....