De trein gemist

Vanmiddag heb ik, in de wetenschap dat we gisteren onwijs gemazzeld hebben met het weer, een van mijn vaste rondjes van 10 km gelopen: langs de A4, waarbij ik niet bepaald het idee had, dat het autoloze zondag was, over de parallelweg van de Papelaan langs landgoed "de Horsten", waar ik ook regelmatig train en dat deze week in het nieuws was, naar station Voorschoten en langs het spoor via station De Vink naar huis.
En de spoorwegen speelden gisteren een grote rol. Allereerst moesten we 's ochtends vroeg naar Rotterdam, waar Ada na een viertal altblokfluiten uitgeprobeerd te hebben, een Moeck kocht met een mooie, heldere klank. We hadden wel wat haast, want we zouden om kwart voor 1 bij Bas en Nel Warnink zijn voor een fietspuzzeltocht. En wat gebeurt er als je haast hebt: dan zit het tegen. Op de terugreis zagen we de trein naar Leiden wegrijden, toen we het perron op liepen. Met een kwartier vertraging kwamen we op Leiden Centraal aan, waar we om half 12 vertrokken. Gelukkig hadden we de wind in de rug, zodat we om 10 voor 1 bij Bas en Nel arriveerden. tot onze stomme verbazing was Tim de Beer al aanwezig, net als Joep Kapiteyn, die zich altijd ruim op tijd meldt. Het had trouwens aardig wat voeten in de aarde, voordat we op deze zonnige zaterdagmiddag in september een afspraak hadden kunnen maken. Er ging een druk mailverkeer aan vooraf en toen we eindelijk een afspraak hadden voor 11 september was er weer iemand, die alsnog aangaf, dat die datum niet schikte. Voor mij kwam dat goed uit, want toen kon ik alsnog mee naar het weekeinde van mijn trainingsgroep in Zuid-Limburg.Het afspreken begon trouwens met dit vriendelijke mailtje van Bas: Hallo luie donders allemaal, Fijn dat de meeste van ons weer gezond en wel thuis zijn. Wij hebben afgelopen vakantieperiode zeker niet stilgezeten en werkelijk een fantastische fietsroute voor jullie uitgestippeld. Nu nog een datum en mooi weer!! Welnu, aan alle voorwaarden was voldaan, zelfs aan het mooie weer. Naarmate zaterdag dichterbij kwam, werden de weersvoorspellingen slechter, maar we hadden heerlijk nazomerweer! Gehuld in mijn gele Tour de France-shirt mocht ik, als gedroomde overwinnaar, toen Rob Ammerlaan en Margriet Biemold ook gearriveerd waren, de pot van de voetbalpool in ontvangst nemen.
En ja, een gele trui schept verplichtingen, dus nam ik regelmatig de kop bij de inderdaad prachtige puzzeltocht, die Bas en Nel voor ons uitgestippeld hadden. Het eerste deel ging naar het Haarlemmermeerse Bos en via een bocht over de Spieringweg leidde ons dat naar een picknicktafel in de Groene Weelde. De door de Warninks klaargemaakte picknicktassen werden tevoorschijn gehaald en de inwendige mens kwam zo aan zijn trekken. We reden verder naar de Ringvaart, waar we vlak bij een molen het water overstoken bij een nieuwe fietsbrug. We reden naar het centrum van Heemstede, waar de tweede stop was bij Gelaterie Van Dam. Volgens het briefje was hier het lekkerste ijs van Nederland. Ik had altijd gedacht, dat dit in Thialf in Heerenveen lag, maar na het proeven van Hemelse modder en marstpeinijs weet ik dat niet meer zo zeker. Via Groenendaal en de Manpadroute, waar we langs Josephine, het geboortehuis van Joep's vader reden, kwamen we uit bij Casa Carmeli, waar Bas nog een jaar of 4 gewerkt had voor hij ook voor het prachtige beroep van bibliothecaris koos. Intussen had ik de bonusvraag op weten te lossen: Welk bos heeft alles voor tuin en dier? Ach ja, als modelkind en braafste jongetje van de klas kostte het me geen enkele moeite om oplettend te zijn. Ondertussen waren we toe aan de derde stop: het terras van 't Panneland, met als extra tekst: "Aanbevolen: een speciaal biertje!" Dat deed ik dan maar. Het was maar een klein biertje, want La Chouffe betekent immers de kabouter. Via Zwaanshoek reden we terug naar Hoofddorp, waar we, heerlijk rozig van de fietstocht, een enkel aperatiefje namen voor we om 7 uur aan tafel konden voor een heerlijk avondmaal. Er was een pan met paella met 3 soorten vis en een pan met wat Bas eufemistisch omschreef als "drie soorten vlees". Helaas voor onze gastheer, het recept was de vorige dag al uitgelekt. We aten saola! Ondertussen zette Bas de muziek aan. Het was een verrassende keuze, namelijk de vergeten groep Country Gazette, die een zelfde soort muziek speelde als CCC Inc. en de Hobo String Band, die we vroeger zo vaak hebben zien spelen in de Hobbit. Onder het eten kwamen de sterke verhalen te voorschijn met uiteraard de nodige lachsalvo's. Vooral onze roemruchte roeiavonturen op de Westeinder plassen kwamen uitgebreid aan bos, maar hét verhaal van de avond kwam toch op naam van Rob Ammerlaan. Het is er een zeer fraaie en in al zijn eenvoud van verbluffende schoonheid. In de jaren '80 was het nog heel normaal, dat kinderen hun huisdieren mee konden nemen naar school. Zo was er een soort tentoonstelling van huisdieren in de diverse klassen. Rob had bij een leeg terrarium de afdekplaat zo gedraaid, dat het terrarium nog maar half was afgedekt. Daarop stond een bordje met deze tekst: "Boa constrictor. Twee muizen per week". Soms is het zo simpel om voor consternatie te zorgen.... Geniaal. Ik wou, dat ik het verzonnen had! Wat ik in ieder geval wel verzonnen had, was de terugreis. De trein van Hoofddorp naar Leiden konden we niet meer halen, dus ik stelde voor om maar naar station Hillegom te fietsen. Daar aangekomen zagen we de trein net wegrijden. De opmerking, die Ada toen plaatste, is voor intern gebruik in een verder goed huwelijk. Hou het er maar op, dat ik hem in mijn zak kon steken.
Daar het geen zin had om bijna een half uur op een station te gaan wachten, fietsten we op deze vrijwel onbewolkte en bijna windstille avond maar naar Leiden toe. Om kwart voor 12 waren we met 92 km op de teller terug van een fantastische fietspuzzeltocht.