Nu heeft Tim zijn huiskamer voor die gelegenheid steevast volgehangen met Oranje-attributen, terwijl hij zelf ook een oranje uitdossing uit zijn verkleedkist tevoorschijn tovert.
Nu heb ik geen aparte verkleedkist met Oranje-materiaal, dus ik dook in mijn klerenkast op zoek naar kleding in deze kleur. Ik trok een oranje T-shirt aan met de tekst "Supertijden. Straks ook in Leiden?", die ik gekregen had met de huldiging van Laurine van Riessen, Bob de Jong, Margot Boer en Liesbeth Mau-Asam.
Daarover trok ik een oranje hardloopjack en daarover mijn TNT-schaatspak.
Het geheel werd gecompleteerd met oranje zakdoek en een oranje wielerpet uit Asturias, die ik uit een la in Siebes kamer haalde. Toen ik deze gewaagde kledinglijn presenteerde aan mijn liefhebbende echtgenote, kreeg ik deze opmerking naar mijn hoofd geslingerd, die na 28 jaar samenwonen toch wel hard aankomt: "Ik ben blij, dat ik niet met jou over straat hoef!"
Ada ging namelijk 's middags naar een concert bij de Streekmuziekschool, pardon, BplusC aan het Rapenburg, waar onze jongste dochter piano mocht spelen. Ik vertrok in mijn Oranje-uitdossing om half 11 dus in mijn eentje met de krachtige noordwestenwind tegen op de fiets naar Haarlem. Af en toe werd er luid getoeterd, als automobiblisten me passeerden op de Heerenweg. Auto's met rood-wit-blauwe vlaggen. Ik hoorde er helemaal bij! Maar of je daar altijd blij mee moet zijn?
Ik passeerde de oude villa van Pedagogische Academie "De la Salle", waar ik 3 zeer plezierige jaren heb doorgebracht en nam op een omgezaagde boomstam in Groenendaal een korte pauze om mijn brood op te eten. Bij Tim aangekomen was deze nog druk bezig met het installeren van de beamer, maar helaas: de beamer werkte wel, maar niet samen met de televisie. Het werd dus gewoon ouderwets tv-kijken.
Om half 2 begon de wedstrijd tegen Japan.
De eerste helft was uitermate saai. Ze was zelfs slaapverwekkend te noemen. Rob Ammerlaan viel er letterlijk bij in slaap. Gelukkig was, terwijl de dames een rondje aan het lopen waren, de tweede helft wat beter.
We wonnen gewoon op zijn Duits met 1-0. Oerdegelijk. En dat, terwijl Deutschland, dat tot nu toe juist het mooiste voetbal speelt, waar Nederland altijd het patent op had, de eerste nederlaag al te pakken had. Als Hollander met het trauma van 1974 hoop je altijd, dat Deutschland er snel uitvliegt, als liefhebber van mooi aanvallend voetbal hoop je nu juist, dat die Mannschaft nog een heel eind komt. Wer die Wahl hat, hat die Qual. Of, om de dichter G.A. Bredero te citeren: 't Kan verkeren!"
De tweede wedstrijd was Ghana-Australië. Eén van de aanwezige vrouwen vond, dat ze genoeg gras had gezien en schakelde over op het huwelijk van kroonprinses Victoria van Zweden. Vooral de enorme sleep baarde opzien. Dit ontlokte, toen het bruidspaar de kathedraal verliet, aan Bas Warnink de opmerking: "Hoe langer de sleep, hoe schoner de vloer!"
Na het storten van geld in de pot van onze eigen voetbalpool reed ik voor het eerst van mijn leven op een elektrische fiets. Wat rijdt dat makkelijk! Tegenwind schiet je met een lichte pedaaltred zo naar 25 km per uur!
Aansluitend volgde een wandeling door de volksbuurt van Haarlem, waar Tim woont. De temperatuur was nog niet bepaald zomers. Ondertussen waren Ada en Tims vriendin Ria ook gearriveerd en konden we aan de barbecue. Deze vleesmaaltijd werd genuttigd, terwijl de mooiste wedstrijd van het WK tot nu toe, Kameroen-Denemarken, gespeeld werd. Het was een foutenfestival, die eindigde in 2-1 voor de Scandinaviërs, maar het had net zo goed 8-7 voor de Afrikanen kunnen worden. Dit was voetbal, zoals voetbal ooit bedoeld is!
Daar het regende, had ik mijn blauwe regenjas aan, toen ik met Ada achter op de fiets naar het station van Haarlem fietste. De regenbui voorkwam derhalve, dat mijn vrouw deze zin moest herhalen: "Ik ben blij, dat ik niet met jou over straat hoef!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten