Schipbreuk

In 1975, het jaar van de kaakoperatie gingen we diverse keren roeien. Wij deden dat op de Westeinderplassen. Aan de Aalsmeerderdijk bij Rijsenhout huurden we dan een paar stalen roeiboten en meestal roeiden we tussen de eilandjes schuin aan de overzijde door. Na mijn kaakoperatie vond ik dat geen onverdeeld succes. Ik kon alleen door mijn neus ademhalen en daar vaak ook de smalle, ondiepe slootjes opgezocht werden, liepen de boten nogal eens vast. Door stevig met de roeispanen af te zetten op de bodem, kwamen we wel moeizaam vooruit, maar kwam er ook moerasgas vrij. Dit moerasgas stonk naar rotte eieren, en als je dan door je neus moet ademen.... Op een prachtige zondagmiddag in augustus pakte de vriendengroep van "Octopus" het anders aan. Allereerst namen we vanuit Nieuw-Vennep de kortste weg, de Venneperweg. Bij de A4 werd een nieuw viaduct gebouwd. Wij staken met onze fiets aan de hand de A4, die toen nog vierbaans was, gewoon over. "It kin net." Maar om te zeggen dat je in de middenberm met langsrazende auto's aan beide zijden van je confortabel stond, nou, niet bepaald! Sterker nog, ik voelde me in de middenberm, met mijn kiezen nog steeds op elkaar, vastgemaakt met ijzerdraad, een gevangene van mijn eigen lichaam. Na dit stukje overmoed hadden we met een man of 12 3 roeiboten gehuurd. Deze hadden we aan een boei vastgemaakt. Vanuit de boot doken we één voor één in het heerlijke water van de Westeinderplassen. Ook Karin Luyk deed dat. Toch had ze beter haar bril af kunnen zetten! Om beurten doken diverse mensen naar de bodem van het meer, maar de bril kwam niet meer boven water. Met het rasterwerk van de kaakoperatie nog in mijn mond liet ik het onderwaterzwemmen maar achterwege. Het volgende kunststukje van die dag was schommelen. Vijf man aan de ene kant en vijf aan de andere kant. Het ging goed, tot de boot water begon te scheppen. De boot kwam dieper te liggen. Nog geen probleem, tot er een paar mensen uit de boot sprongen, allemaal aan één kant. De andere kant werd toen te zwaar, schepte nog meer water en de boot zonk.  

Nu hadden we het geluk, dat de boot vastgemaakt was aan de boei. Met een van de andere roeiboten gingen we bedelen bij de jachten van het formaat, dat ze vermoedelijk met zwart geld zijn betaald, die niet ver bij ons vandaan voor anker lagen. We hadden een lang touw nodig, daarna een mes en tenslotte emmers en een paar dweilen. We zijn onder het toeziend oog van de bemanning van die jachten, die zo mogelijk nog meer lol hadden dan wij, de hele middag bezig geweest om de roeiboot boven water te krijgen. Eerst werd een lang touw aan de roeiboot vastgemaakt, dat vervolgens vastgemaakt werd aan een boom op het dichtstbijzijnde eilandje. Daarna werd het oude touw met het mes doorgezaagd, waarna de boot naar de bodem zonk. Met vereende krachten werd de ijzeren roeiboot het eiland opgetrokken en met emmers leeggeschept en tenslotte met dweilen drooggemaakt. Zelden is een gehuurde roeiboot zo schoon weer ingeleverd! En dat we die dag in stijl afsloten en teruggingen op de heenweg en de A4 weer overstaken in 2 etappes: ach, een kniesoor die daar op let.....