NUON

De nacht van dinsdag op woensdag bracht één van de zwaarste onweersbuien in de afgelopen decennia. Er was zoveel weerlicht, dat je bij wijze van spreken de krant zonder lamp zou kunnen lezen. Tegelijkertijd kwam het water met bakken uit de hemel.
Het spreekt voor zich, dat de droogtraining hierdoor wat aangepast moest worden. Het veld bij Cronensteyn vertoonde flink wat natte plekken, dus er waren minder grondoefeningen, maar wel bochten lopen in de elastieken. Ook waren er oefeningen op de trappen van station Lammenschans.
Na de droogtraining kwam kwam de IJshal ter sprake, en dan met name de kwalijke rol van de NUON, u weet wel, dat energiebedrijf, waar de topman minimaal 4 keer zoveel verdient als premier Balkenende. Dit bedrijf, ooit ontstaan uit een samenvoeging van allerlei gemeentelijke en regionale energiebedrijfjes, is flink bezig om de IJshal een poot uit te draaien: de energieprijzen worden verdubbeld, hetgeen de Leidse IJshal een ton extra gaat kosten. En dat kan zomaar, de prijzen verdubbelen?
Het vervelende is, dat ik niet weg kan bij NUON. Mijn huis heeft stadsverwarming en daardoor ben je met handen en voeten aan die oplichters gebonden. De schaatsliefhebbers, die wel weg kunnen bij NUON kan is slechts één ding adviseren: onmiddellijk doen zodra je weer over kunt stappen!!!!
Donderdagochtend heb ik een kilometer of 9 gelopen. De souplesse begint weer terug te komen. De marathon heb ik dus goed verteerd.
Maar waar ik zelf al jaren door verteerd ben: de angst om te vallen met skeeleren. De allereerste keer, dat ik ging skeeleren ben ik bij het uit huis gaan keihard onderuit gegaan op de gladde tegels voor ons huis. Met mijn heup kwam ik op de betonnen rand terecht en met een flinke bloeduitstorting kon ik na 2 meter skeeleren op pad. De angst zit dan goed tussen de oren. Dat jaar heb ik niet meer geskeelerd, in de jaren daarna sporadisch een enkel keertje.
Na het bezoeken van het NK Skeeleren in Leiderdorp met Jaap de Gorter had ik toch wel het idee, dat ik me eens over de angst heen moest zetten. Vrijdagmiddag was het heerlijk weer: zonnig en een graaad of 20. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken. En die schoenen waren de Bauers.
Ingepakt met enkel- pols- en kniebeschermers en een valhelm nam ik de eerste hindernis: de gladde tegels bij onze voordeur. De stoeptegels reden niet zo fijn, het fietspad met een grindlaag reed ook niet zo geweldig, maar na een kilometer kwam ik op een mooi glad stuk fietspad aan de rand van de Stevenshof. Het gladde fietspad van een meter of 400 reed ik 8 keer op en neer.
Het skeeleren eigenlijk best wel lekker. Je schaatstechniek neem je toch wel mee. Wel merk je, dat je wat onwennig op de 4 wieltjes staat. Het rollend materieel doet niet altijd, wat jij wil.

Zolang je goed geconcentreerd bent gaat het wel, maar als je even niet goed oplet, voel je toch wel, dat je basistechniek te kort schiet. Als schaatser ben ik na 30 jaar trainen in de Leidse IJshal volledig vergroeid met mijn schaatsen, maar met de skeelers is dat bepaald nog niet het geval.
In ieder geval weet ik, dat ik deze zomer meer zal gaan skeeleren, ook om de basistechniek beter onder de knie te krijgen. Want skeeleren is toch wel erg leuk!