Pico Paisano

's Ochtends moest Siebe het een en ander regelen op de Universidad de Oviedo, waarbij hij letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd werd. Wij liepen met hem mee en doorkruisten zo het centrum van Oviedo diverse malen. in het zonnetje namen we tussen de middag een eetpauze in het prachtige park, dat luister naar de naam Campo de San Francisco.

Terwijl we zaten te eten, ging Siebes mobieltje af. Ana belde, dat ze een baan voor 3 maanden gekregen had in Gijon. Gezien de enorme jeugdwerkloosheid in España was dit een felicitatie waard.
Siebe ging nogmaals vergeefs op zoek naar de contactpersoon en aansluitend naar zijn colleges geologie, wij naar de Pico Paisano. Het klimmen begon op de Avenido de los Monumentos. Deze monumenten waren 2 Pre-Romaanse kerken. Deze kerken waren zeer karakteristiek, waarbij ze ook nog eens in een mooi berglandschap gelegen waren.



Vanaf de hoger gelegen kerk liep een pad vrij stel omhoog. Dit probeerden wij. Zo kwamen we uit bij het schitterende complex van Centro de Asturias. Met zijn tennisbanen, voetbalveld en atletiekbaan was het de luxe uitvoering van "ons" Papendal. We zagen in, dat deze weg ons niet zou brengen bij ons reisdoel. We daalden dus af langs de luid blaffende honden, tot we weer bij de Pre-Romaanse kerk waren.
Het uitzicht was mooi en het werd steeds mooier naarmate we de 3 km van de klim naar de top verder volbrachten. Ada had de doodlopende weg in de bocht nog wel willen proberen, maar ik vond één keer dwalen wel genoeg. Zo liepen we over de weg naar de Pico Paisano. Tijdens de 3 kwartier klimmen passeerde een vijftal auto's ons.
Na een tweetal bochten konden we een stuk afsnijden, daar we lange afstandswandeling 239 van Asturias kruisten. Het was korter, maar veel steiler: minstens 25%. We kwamen uit bij de zendmasten van RTVE. We zaten hier op een piek, maar moesten nog een stukje afdalen bij de grote picknickplaats alvorens we naar de Pico Paisano konden klimmen.

We voelden onze kuiten goed. Hoewel het zonnig was, was het door de noordoosten wind niet verstandig om met korte mouwen rond te blijven lopen. We deden dus een laagje extra aan.
We zagen tussen de struiken door een hardloper omhoog rennen, die na een korte pauze in de luwte van de sokkel van het enorme Jezusbeeld, in een straf tempo afdaalde en de volgende, iets lagere piek van de Naranco op draafde. Wij wandelden nog een keer om het beeld heen, genietend van het fantastisch mooie uitzicht op deze half bewolkte maandagmiddag.


Driekwart van het panorama werd beheerst door de bergketens van de Cordillera Cantabrica, die achter elkaar oprezen. Op enkele plekken zelfs tot ruim 2500 meter. In het resterende kwart had je uitzicht op de zee. Vanaf hier kon je Gijon goed zien liggen.
Om 5 uur hadden we 3 kwartier op de top doorgebracht en werd het tijd om te gaan dalen. We liepen in westelijke richting, waar we bij het eerste pad stonden te dralen. Een Spaans echtpaar kwam ons vanaf de volgende piek tegemoet. De man vroeg, waar we heen moesten. "A Oviedo" zei ik in mijn beste Spaans. Hij liep een meter of 500 met ons mee over het pad en wees ons een smal slingerpaadje, dat ons vrij snel bij de Pre-Romaanse kerken bracht.

Het laatste stuk ging over een steile weg: de doodlopende weg, die Ada had willen proberen! Via de Avenido de los Monumentos daalden we af naar een plein vlak bij ons pension, waar we op een terras in het zonnetje nog even wat dronken.