We aten nog even wat, luisterend naar een interview met de zeer begenadigde journalist Willem Breedveld, die die week was overleden, en maakten het ontbijt klaar voor onderweg en om 6 uur trokken we de voordeur achter ons dicht.
In de regen wandelden we naar station De Vink, waar we ruim op tijd waren voor de trein van 6.23. Als gewoontedieren liepen we naar het perron aan de Voorschotense kant. Toen de trein eraan kwam, zei Ada: "Wat gek, dat er niets op het draaibord staat."
Op dat moment herinnerde ik me, dat ik gisterenavond had opgeschreven: perron 2. We moesten met alle bepakking naar het andere perron via de trappen. We haalden het net op tijd. Een paar minuten later waren we in Leiden, waar we met een bus van Brouwers Tours naar Hoofddorp werden gebracht. We waren de enige passagiers.
In Hoofddorp dronken we de thee op in een wachthuisje, voor we de trein naar Schiphol namen. Om half 8 waren we in de hal van de luchthaven, waar het druk was. We wandelden naar de balie van Vueling, waar we niet naast, maar achter elkaar bleken te zitten. De medewerkster boekte dit om. We kwamen nu op 23 E en F te zitten. Wel kreeg ik de opdracht om mijn rugzak naar "speciale bagage" te brengen. Dit deden we dan maar.
En toen bleek, met wat voor vileine vrouw ik getrouwd ben. Met een zakmes in haar handbagage dacht ze door de controle te kunnen komen. Een paar weken geleden was er een terreuralarm afgegeven met Schiphol als mogelijk doel. En dan wordt de bewaking extra streng. Derhalve gaf Ada haar zakmes aan een vrouw uit Utrecht, die net iemand had uitgezwaaid.
Ik mocht een pakje chocomel inleveren, waarna we door de detectiepoort mochten. Bij Ada ging deze poort piepen en de amateur-terroriste werd gefouilleerd. "Een steekproef" werd er bij gezegd. Ik wist intussen wel beter!
Hoe het Ada lukte om door de controle te komen, is me een compleet raadsel, maar 5 minuten later stonden we in de winkelstraat, waar ik een Trouw kocht en Ada een koffie verkeerd.
De vlucht naar Bilbao vertrok van B17 en was vertraagd. Om half 10 landde het toestel pas, zodat we om 10 uur in mochten stappen.
Twintig minuten later waren we los van de startbaan en stegen we in de halfbewolkte lucht. Ada zat bij het raam, ik naast haar. We hadden een prachtig uitzicht over de polders met in de verte de duinenrij. Het rivierenland en de Zeeuwse en Zuid-Hollandse eilanden, waaronder Tiengemeten, trokken aan ons voorbij.
Boven België werd het bewolkt, zodat het uitzicht minder werd, maar boven Frankrijk brak de bewolking weer. "Ik geloof, dat we boven Parijs vliegen" zei Ada op een gegeven moment, en ze had nog gelijk ook. Vanaf grote hoogte zag je de kilometers lange boulevards, met aan het eind ervan de Arc de Triomphe.
Naarmate we dichter bij Spanje kwamen, nam het wolkendek toe. Wij vlogen er boven. Aan de druk op je oren kon je merken, dat de landing was ingezet. We doken de laag hangende bewolking in. En toen zagen we iets heel raars. Midden in de wolken zag je sneeuwvlokken dwarrelen. Een heel apart gezicht.
We landden om 12 uur veilig in Bilbao. Het vliegen begint een beetje te wennen. Ada's koffer kwam vrij snel op de transportband, mijn rugzak liet behoorlijk lang op zich wachten.
In de regen liepen we naar de bushalte, waar we vrij snel de bus naar het busstation hadden. Hier kochten we een buskaartje bij ALSA. Om half 2 hadden we dezelfde bus als in mei naar Ribadesella.
We reden langs de kust en genoten van het uitzicht, terwijl we ook af en toe in de krant of in Digame, een cursusboek Spaans, lazen. Via Santander reden we naar Llanes en Ribadesella, voor ons een tocht, die herinneringen opriep aan de fantastisch mooie meivakantie. We volgden de Sella tot Ariondas en via Villamayor reden we door de Picos de Europa naar Oviedo, waar Siebe ons om half 7 op kwam halen. Het was een lange, maar mooie reis geweest.
Siebe nam ons mee naar "El Tayuelu", een sidreria, waar we in het erboven gelegen pension kamer 102 kregen. We zetten onze spullen in deze kamer, haalden Siebes geologieboeken en andere spullen uit de rugzak en koffer en wandelden naar Siebes kamer, vlak bij het stadion van Real Oviedo.
De boerenkool had de luchtreis overleefd. In het vliegtuig hadden we een Bounty gegeten en het zakje stond door het luchtdrukverschil helemaal bol. Ada was even bang, dat de zak met gesneden boerenkool in haar koffer geëxplodeerd zou zijn, maar gelukkig had onze amateur-terroriste het bij het verkeerde eind, zodat we om 9 uur plaats konden nemen voor één van Siebes favoriete gerechten: boerenkoolstamppot met rookworst. Zeg dat maar eens in het Spaans!
Om 11 uur wandelden Ada en ik door het sfeervolle Oviedo naar "El Tayuelu", waar de amateur-terroriste al snel de slaap der rechtvaardigen sliep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten