Liften

Heden ten dage denkt men bij liften vooral aan personenliften in gebouwen. Over het algemeen geen avontuurlijk gebeuren, hoewel zowel Roald Dahl als Annie M.G. Schmidt hier heel anders over dachten.


Maar liften heeft ook een andere betekenis. Voor de jongeren onder ons: dit is met de duim omhoog proberen om langs de kant van de weg proberen om met automobilisten, die jouw kant op gaan, mee te kunnen rijden.
Tegenwoordig zie je het niet zo veel meer, maar in mijn jeugd was dit anders. Ik zal niet zeggen, dat het schering en inslag was, maar er werd behoorlijk veel gelift, zeker in de zomermaanden. Er waren kennissen van me, die zo heel Europa doorkruisten.

Sterker nog, bij het Staatsexamen VWO in 1976 sprak ik een paar andere hippies, die dat jaar liftend naar en van India gereisd waren dwars door landen als Iran en Pakistan.
Ik geef het toe: het was een andere tijd. Net als het verdwenen touwtje uit de brievenbus gaat liften immers uit van vertrouwen. De automobilist moet immers degene(n) vertrouwen, die hij een lift geeft, omgekeerd moet de lifter de hem onbekende automobilist vertrouwen.

Mogelijk hebben de OV-studentenkaart en de spotgoedkope vliegtarieven de noodzaak om te gaan liften tot een minimum teruggebracht. Helemaal verdwenen is het echter nog niet.

Zo heeft mijn dochter Ike in de tijd, dat ze bestuurslid was van een alternatieve studentenvereniging in Utrecht, een keer een liftwedstrijd georganiseerd naar Berlijn. In tweetallen moest je proberen om al liftend zo snel mogelijk in de Duitse hoofdstad te komen. De avonturiers bestaan dus nog.
Zelf heb ik de afgelopen 30 jaar maar een drietal keer staan liften. De laatste keer was in december 2002, toen een viertal trainingsmaten van me ondervond, dat het ijs op de Belterwiede nog niet betrouwbaar was en zij zo snel mogelijk naar huisarts of hotel moesten. Ik had heel snel een tweetal wagens kunnen regelen.

De twee keer daarvoor waren in Friesland. Het was in februari 1996, toen ik met Gerard Günthardt, de man van onze veel te vroeg overleden collega Edith, bij Berlikum de poging om de Elfstedentocht te volbrengen, staakte. Het was inmiddels donker geworden. Normaal gesproken heb je dan als mannelijk duo weinig kans, maar met twee schaatsen om de nek gelden in Fryslân andere wetten. We hadden binnen een paar minuten een lift, volgens mij bij de derde wagen die ons passeerde. Deze zette ons netjes in Leeuwarden af.
Het jaar erop hadden Jaap de Gorter en ik op ons tandvlees de Bonkevaart gehaald. Wachtend op een taxi of een bus poogden we om liftend naar het centrum van Leeuwarden te komen. Acht auto's verder kregen we al een lift van een voormalig Elfstedenschaatser, die ons keurig afzette bij de boerderij in Boksum, het eerste dorp ten zuiden van Leeuwarden, waar we overnachtten.

Hieruit kun je concluderen, dat je met schaatsen om de nek een grote kans hebt om snel een lift te krijgen.
Maar ik adviseer, om het in dit jaargetijde niet op deze manier te proberen. Men mocht eens denken, dat er een steekje los aan je zit....