Flevonice

Siebe had een trainingsweekeinde met de Swaboploeg in Wageningen en hij moest er vroeg uit. Zodoende zat ik om half 8 met mijn zoon te ontbijten, waarna ik nog even snel naar de bakker ging om brood te halen voor het weekend. Om kwart voor 9 zou ik opgepikt worden door Andrea Landman en mijn mentale coach Paul Verkerk.
We reden naar het huis van Wil Verbeij, waar we overstapten in de auto van Edgar Hogervorst.
De stemming zat er goed in. Het was heerlijk weer. Zonnig, er stond weinig wind en het had vannacht al lichtjes gevroren. En gezien de weersvoorspellingen kunnen we eind volgende week weer op de Vogelplas schaatsen.

Wat dat aangaat hebben we wel wat weg van Fokke en Sukke.

Maar ja, we beleven dan ook een zeer bijzondere winter. Tot nu toe staat de winter van 2011-2012 op de 3e plaats van de zachtste winters sinds 1900. Sterker nog, op voormalig vliegveld Valkenburg is nog niet een Hellmann-punt gescoord! En ineens komt er een flinke portie kou uit Rusland aanzetten.

Na een jaar met extreem weer voegt deze winter zich ook in dit rijtje, met gelukkig ook een uitschieter met flink lage temperaturen.

Wat dat aangaat geloof ik wel in de potentie van deze vorstperiode.

In de auto hadden we het over experimenten om de beschermende werking van vaseline wetenschappelijk te testen. De ene helft van het lichaam wel insmeren met watervrije vaseline en de andere helft niet en dan kijken, hoe snel welk lichaamsdeel bevriest.
Om half 11 waren we bij Biddinghuizen, waar het parkeerterrein van Flevonice al aardig vol was. We begonnen met koffie en warme chocolademelk, waarna we ons naar de 5 kilometerbaan begaven.
Paul en ik hadden als eerste onze kluunschaatsen aan en we namen meteen al een voorsprong op de rest. Ja, je behoort tot het Dreamteam of niet!
Om Andrea, Wil en Edgar niet meteen te ontmoedigen hielden we ons de eerste ronde gedeisd, zodat het trio op klapschaatsen een voorsprong kon nemen. Wil trok na de eerste meteen een laag kleren uit: het was toch warmer, dan we dachten. Zodoende volbracht het Dreamteam toch als eerste de eerste 10 km.
Hierna werd het beeld wat wisselen. Dan reed die weer op kop, dan een ander groepje. Na 5 rondjes namen we een pauze om wat te eten en te drinken, waarna Wil het op zijn heupen kreeg. Acht ronden lang bleef hij op kop sleuren. Al deze ronden reed ik in de luwte van deze 2 meter lange windbreker. In deze 40 km waren er 1 solist en 1 groepje van een man of 10, die ons inhaalden. Voor de rest haalden we alleen maar in.
Het ijs werd in het zonnetje wel wat slechter, maar ondanks de wat zachte bovenlaag bleef het toch nog goed glijden.
Wil kreeg last van een blaar, zodat we de 9e ronde rustig rechtop schaatsten. We moeten ons nog een beetje sparen voor de natuurijsperiode. Terwijl wij onze schaatsen aan het uittrekken waren, stond onverwachts mijn schoonzus Annemarie voor onze neus. Samen met Anton was ze ook komen schaatsen op hun thuisbaan. Vrijwel tegelijkertijd kwam Dick de Bles aangereden. Ik heb het zo'n vaag idee, dat ik Dick de komende weken nog regelmatig tegen ga komen.
Dat geldt niet voor Anton en Annemarie, dus met hen reed ik nog een rondje in een rustig tempo. Onderwijl gaf ik hen nog wat technische aanwijzingen. En dan te bedenken, dat ik 25 jaar geleden, de laatste winter voor ik lid werd van de IJVL, met Anton samen voor het eerst van mijn leven 120 km had geschaatst door tweeënhalf maal de Molen- en Merentocht te rijden.
Na een rondje bijgekletst te hebben, begaven Anton en Annemarie zich naar het terras. Andrea stond net op het punt om nog een rondje te rijden, en dan ben ik nooit te beroerd om dan mee te rijden. En zo reden we, exact 7 jaar na de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee, nog 2 rondjes op deze trainingstocht.


Zo kwam ik aan 17 rondjes, waarna we Paul, Wil en Edgar opzochten op het zonovergoten terras. De Hertog Jan Bock smaakte ons goed.
Op de terugweg las Paul het bericht van zijn mobieltje voor, dat in Friesland niet meer gespuid zou gaan worden, om zo de ijsaangroei niet te belemmeren. Dat doen de Friezen niet zomaar. Want met dit soort staatjes is een Elfstedentocht toch niet helemaal uit te sluiten.

We hadden ons uitstekend vermaakt op Flevonice. We hadden wel geen superijs, maar wel een superdag!