Om 9 uur reden we camping "Carlton Meres Country Park" langs de vele ganzen, die langs de grote vijver bivakkeerden. We reden naar Saxmundham en kwamen vlak bij de camping, waar we 10 jaar geleden gestaan hadden.
We klommen de heuvelrug op en door een heggenlandschap met landbouwgrond, weilanden, bossen en heidevelden reden we via Eastbridge naar Minsmere, een prachtig natuurreservaat met bos en heide. Hier wonen de Minpins.
Via Minsmere, waar we over een onverhard pad reden, dat we af en toe moesten verlaten doordat het te hobbelig was, kwamen we op de Dunwich Heath. Het heideveld kleurde op sommige stukken paars.
Over rustige wegen daalden we af naar Dunwich, waarbij we eerst langs de voormalige Middeleeuwse abdij kwamen.
Dunwich was ooit een van de grootste havens van Engeland. Het is grotendeels verslonden door de Noordzee.
Nu is het een stukje bebouwing achter een wal van aangespoelde kiezelstenen.
Bij dit stenige strand namen we bij een terras een cappuccino en warme chocolademelk met 2 stuks carrotcake. De stekerige zon had juist plaatsgemaakt voor een donker wolkendek, waaruit af en toe een druppel viel.
Terug reden we niet langs de Middeleeuwse abdijruïne, maar evenwijdig aan de kust richting Southwold, maar we sloegen eerder af naar Hinton en vervolgens Wenhaston.
Via Mells en Holton reden we naar Halesworth toe, waar we boodschappen deden. In een park in Halesworth aten we in het stekende zonnetje brood met cheddar en met hazelnootpasta. Met een gevulde maag gingen we weer op pad. Na het uitstapje naar Dunwich zaten we weer op Route 1.
Via een fraai boerenland met slingerwegen, heggen, klimmetjes en dalen trapten we richting Beccles. Bijzonder was het klaphekje, waar we het enkele spoor over moesten steken met het advies: Look and listen for trains."
Ada vond de reis wat slaapverwekkend. Ze heeft de gave, dat ze op de fiets in slaap kan vallen. Gelukkig waarschuwde de schone slaapster me dit keer. Aan de rand van een akker ging ze zitten en viel zo in slaap.
Vanaf Beck's Green reden we in het zonnetje naar Beccles, waar het begon te betrekken. In de tuin van een restaurant, die we door een poort konden bereiken, dronken we white coffee en oarangejuice. Om 3 uur stapten we weer op de fiets. Langs de Waverney klommen we naar Gillingham en Geldeston. Hier begon het te onweren.
In een ruim bushok schuilden we een minuut of 20. Onder het wachten aten we onze flapjack.
Toen de onweersbui grotendeels was weggetrokken, reden we in de gewone regen naar Ellingham, waar de hemelsluizen weer open gingen. Voor het eerst deze vakantie trokken we de regenbroek aan.
De eerstvolgende plaats was het in Norfolk gelegen Loddon. In een paar dagen tijd gingen we dus van London naar Loddon.
We waren inmiddels verzopen katten en hoopten, dat we een hotelkamer of een Bed & Breakfast zouden vinden. We reden naar "The Swan", maar deze was al volgeboekt. De waard vertrouwde zijn gasten en belde naar een Bed & Breakfast in Loddon.
Nog geen halve kilometer verderop konden we terecht bij "Chedgrave House".
De bagage werd in de hal gezet, de fietsen in de schuur en wij konden de trap op lopen naar de tweepersoonskamer aan de wegzijde. We douchten ons, knipten de nagels, Ada deed een handwas en na een beetje opgewarmd te zijn wandelden we terug naar "The Swan".
Bij het voorafje hadden we tomatensoep en garnalencocktail, waarbij je de garnalen zelf moest pellen. Het hoofdgerecht was simpel. Allebei hadden we cod. Dat ging er wel in na ruim 69 kilometer fietsen.
Ada las verder in "Oom Oswald" van Roald Dahl, terwijl ik me verdiepte in "Verdere belevenissen van een veearts" van James Herriot.
Na het eerste ijs van deze fietsvakantie wandelden we met droog weer terug naar "Chedgrave House", waar we na alle inspanningen in een diepe slaap vielen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten