De voorbereiding

Gisterenavond ging ik later naar bed dan gepland, want ik wilde de uitzending van "Het uur van de wolf" over Brian Jones and "The Stones" afkijken. Voor iedere liefhebber van popmuziek een aanrader.

Om half 1 lag ik in bed. Om half 7 werd ik gewekt door een paar flinke donderslagen. Onweer in november!

Het was het begin van een regenachtige dag, waarbij de buien kwamen en gingen.
De slaap kwam niet meer, dus ik ging er om 7 uur uit om te ontbijten. Aan het eind van de ochtend fietste ik met Ada naar het centrum van de Sleutelstad om diverse boodschappen te halen, waarvan een gedeelte bestemd was voor de logeerpartij van onze kleinzoons komend weekend.

De maximum windsnelheid viel op zich nog wel mee, maar de windvlagen konden soms onverwachts sterk zijn. Op de Boerenmarkt zagen we, dat een een zeil van een marktkraam bijna de lucht in werd geblazen.

Inmiddels waren er ook wat foto's van de Photoshoot op 3 oktober binnengekomen.


Deze was bedoeld als voorbereiding op de start van de Sven Kramer Academy in Leiden. Het startschot klinkt morgen in IJshal De Vliet.

Er hebben zich inmiddels 800 kinderen aangemeld voor een schaatsles morgenochtend. Het is dus niet alleen buiten bij tijd en wijle stormachtig.

In het winderige weer fietste ik naar de Marie Diebenplaats, waar ik mijn schaatsschoenen aantrok en zag, dat de voorbereiding voor de komst van de Sven Kramer Academy in gang was gezet.

Intussen gaven we met een achttal trainers schaatsles aan de kinderen uit Oegstgeest. Ik had een groep van 12 kinderen. We begonnen met de armzwaai in allerlei vormen, ook de verkeerde. Want door de kinderen bewust een foute oefening te laten doen, leren ze ook wat NIET werkt.
Het tweede deel ging vooral over het boven het standbeen komen. Sommige kinderen vinden dat erg lastig. Met een kleine 80 kinderen op de 250-meterbaan was het gezellig druk.

We zullen zien, wat een goede voorbereiding ons morgen zal brengen.

De kaakchirurg

Het weer van de afgelopen 24 uur is loepzuiver samengevat in het lied "Cold blow and a rainy night" van de Ierse folkgroep "Planxty".


Het regende toen ik naar IJshal De Vliet fietste om met de "Krasse knarren" te gaan schaatsen.

De wind uit de koude hoek in combinatie met een lage temperatuur maakte, dat het guur aanvoelde.

Dat past dan wel weer goed bij het huidige gure politieke klimaat. 

Kunnen we alsjeblieft weer allemaal een beetje normaal gaan doen?

Wat dat aangaat kunnen we het voorbeeld nemen aan schaatsers. Hier hoeft de politie niet uit te rukken bij een wedstrijd, zoals het helaas schering en inslag is bij het betaald voetbal.
Met een peloton van 20 "Krasse knarren" begonnen we om kwart over 9 aan de 25 kilometer schaatsen in piramidevorm. Er was net gedweild en het ijs was spiegelglad en door de lage druk lag het tempo hoog.

Bij de tweede serie ging de kopman in zijn laatste bocht onderuit. Hij gleed netjes over het ijs, maar wel met zijn hoofd naar voren. Zo schoof hij in de zachte kussens langs de rand van het ijs. Bij de harde boarding in de Leidse IJshal aan de Vondellaan was hij niet met de schrik vrijgekomen....
Na de serie verzamelden we weer bij de startstreep. De gevallene kon weer gewoon meedoen, Derhalve kon ik een andere schaatser aanspreken: "Ik zag je handenwrijvend rondrijden na de val. Je dacht zeker, dat er werk voor je aan zat te komen."
De kopman, die de duikeling had gemaakt, vroeg toen: "Welk beroep heeft hij dan?"
"Kaakchirurg", antwoordde de kaakchirurg, die de kaakchirurgen Roorda en Hovinga, die in 1975 de kaakoperatie bij mij uitvoerden, goed kende.

Tot zover het medisch communiqué.
De rest van de ochtend verliepen rimpelloos. Of kan ik beter gladjes zeggen. Het tempo lag hoog en ik kon het grotendeels goed bijhouden. De eerste 16 rondjes begon relatief rustig, maar het tempo werd fors opgevoerd met een serie rondjes van 35 seconden. Waar anderen in de 34 seconden doken, was ik tevreden met mijn snelste ronde van 35.1.

Dat was ik helemaal met de 5 kilometer, die ik op kop reed. Na de startronde van 42 seconden dook ik daarna de eerste helft in de rondjes 36 om als een gelauwerde stayer het tweede deel te volbrengen in rondjes 35. Gemiddeld reed ik 25 kilometer per uur.
Het tweede deel van de piramide ging goeddeels in rondjes 35 en 36, zodat we de snelste training van de "Krasse knarren" in IJshal De Vliet hebben uitgevoerd op een gezellig drukke 250-meterbaan.
Na gezellig koffie en thee gedronken te hebben aan de Stammtisch in de kantine met de teruggekeerde Frits van Huis en Edwin Minnee, fietste ik erna in guur weer naar huis.

De maximumtemperatuur lag maar een graad Celsius boven de minimumtemperatuur....

Wierd Wagenmakers

Afgelopen weekend kreeg ik van Jaap Kroes een bericht uit "Groot Voorschoten" toegestuurd.

De inmiddels 80-jarige tekenleraar beschikt niet alleen over vaardige handen bij het hanteren van pen, potlood en penseel, maar op de smalle ijzers kon hij ook goed uit de voeten.

Hij was één van de schaatsers, die in 1963 bij de Elfstedentocht van het ijs is gehaald. In de Ton Menken IJsbaan was hij één der eerste shorttrackers. In Leiden reed indertijd de wereldtop!
Van deze "Krasse knar" wordt aanstaande zaterdag een tentoonstelling geopend in "Galerie in de Molen" in Wassenaar.

Ik ben wel vaker bij tentoonstellingen van Wierd Wagenmakers geweest. Ik kan u van harte aanbevelen om de expositie van "Wierd Wagenmakers en vrienden" te bezoeken. Ik ga het ook zeer zeker doen.

Verdubbeling

Vannacht had het behoorlijk hard geregend. In licht gespetter fietste ik naar IJshal De Vliet, waar ik schaatsles zou geven voor de Schaatsschool.

In eerste instantie had ik dezelfde twee vrouwen als de afgelopen weken onder mijn hoede, zodat ik simpelweg voort zou kunnen bouwen op de voorgaande schaatslessen. Na het inrijden meldde zich een derde persoon voor de beginnersgroep. Deze man had een redelijke techniek, maar hij had onvoldoende druk op de hak van zijn schaatsschoen.
Derhalve gooide ik mijn schema om en volgde voor de dames een paar herhalingsoefeningen, wat trouwens in het automatiseren van de bewegingen helemaal geen kwaad kan, en voor de nieuwkomer nieuwe oefenstof.

Vanuit de druk achterop konden we verder gaan met het terugsturen, een essentiële voorwaarde voor de zijwaartse afzet. Dat deden we dan ook. Op driekwart van de training kwam één van de trainers met een absolute beginner.

En zo kreeg mijn groep ineens te maken met een verdubbeling. Maar tevens met drie verschillende snelheden. Dit loste ik op door een oefening voor te doen. De snelsten deden een viertal rondjes, de eerste nieuweling 3 en de laatste nieuwkomer was al blij met een enkel volbracht rondje.
Waar ik na het uur schaatsles met mijn vaste lesklanten tot de dweilpauze nog minstens een kwartier in een tempo van ongeveer een minuut rondjes ging rijden, stuurde ik hen er op uit om dit samen te doen. Zo kon ik de anderen individuele schaatsles geven. Ik kan u garanderen, dat dit voor iemand, die pas voor de derde keer op schaatsen staat, hard nodig is. Een rondje van 250 meter in 3.39.8 spreekt wat dat aangaat boekdelen.

Aan het slot van de schaatsles reed ik nog een drietal rondjes achter de stayers van mijn groep aan. Met 48.8, 49.1 en 48.8 reden ze bijzonder vlak en sneller dan ik had verwacht. De schaatstrainingen hadden hun vruchten nu al afgeworpen!
In de kantine dronken we koffie en thee en deed ik nog een paar droogtrainingsoefeningen voor, waarmee ze thuis hun voordeel kunnen doen. Je oefent de beweging én je spieren.
Op de terugweg naar huis was het droog en na de regenbui met regenboog tijdens de schaatsles zelfs zonnig. Ik maakte een ommetje en haalde in de bibliotheek van Valkenburg een Nederland leest-exemplaar van "Joe Speedboot" van Tommy Wieringa op. Als bibliothecaris in ruste kan ik u van harte aanbevelen om ook een gratis exemplaar bij uw bibliotheek op te halen.

Joke Prins

Vandaag kreeg ik te horen, dat mijn voormalige collega Joke Prins zaterdag is overleden. Ik ken Joke sinds ik in 1985 ging werken in de Openbare Bibliotheek in Katwijk aan den Rijn. Ze was altijd een vriendelijke en goedgemutste vrouw, die de klanten deskundig hielp.

Voordat ze bij de bibliotheek kwam werken, had ze bij een baantje bij een bakkerij.  Op de eerste dag, dat ze bij de bakker werkte, lette ze even niet goed op en daar ging een serie taarten over de kop. Dat is nog eens een binnenkomer! Ze kon er letterlijk en figuurlijk smakelijk over vertellen.

Joke was een harde werker, die geregeld bijsprong als dat nodig was. Er kwam echter een moment, dat zij meer uren nodig had, die er op dat moment niet waren. Joke lag toen in scheiding omdat haar ex haar in de steek gelaten had. Het dreigde, dat ze haar huis zou moeten verkopen. 

De toenmalige directrice had de subtiliteit om het tijdelijke contract, dat ze had voor de woensdagmiddag, niet te verlengen. Dat was het moment voor deze roostermaker om haar er deels doorheen te slepen en de inzet in de voorgaande decennia op mijn eigen wijze te belonen. Als ik een vervangingsverzoek voor vakantie of ziekte kreeg, dan stapte ik als eerste op Joke af. Voor de anderen was het een tweede inkomen, terwijl Joke er met haar 2 kinderen van rond moest komen. Het was niet volgens de regels, maar de eerste levensbehoeften gaan bij mij boven luxe.
Later leerde Joke Piet kennen. Hij was op dezelfde wijze zijn partner verloren en dat schiep een band. Vanaf dat moment kwamen andere invallers weer voldoende aan hun trekken. Joke vond haar draai bij de Bibliotheek op School, waarin ze haar enthousiasme voor (jeugd)boeken over wist te brengen op de kinderen.
Piets werk lag aan de route van de Leiden Marathon in de jaren, dat deze nog uit tweemaal hetzelfde rondje bestond. Zo kwam ik haar in die tijd tweemaal als een trouwe supporter langs de kant van de weg tegen.

Toen wij ruim 10 jaar geleden bij "De laatste eer" afscheid namen van onze collega Marietta Hoek, nodigde Joke haar collega's uit om koffie en thee bij haar thuis te komen drinken.
Op het moment, dat ze haar aanvraag voor haar pensioen in wilde dienen, kreeg ze te horen, dat ze een hersentumor had. Deze is haar, net als mijn vader, fataal geworden.
Als eerbetoon aan deze prettige collega verwisselde ik de zomerse trollenkaarten voor de winterse. Deze trollenkaarten van Ivar Rodningen had Joke meegenomen voor me, toen ze op vakantie was geweest in Noorwegen.





Joke, zolang ik deze kaarten in mijn bezit heb, zal ik nog regelmatig aan je denken. Rust zacht.

Eerste slijpbeurt

Vanmiddag fietste ik naar IJshal De Vliet, waar ik om 2 uur een kinderpartijtje in goede banen zou pogen te leiden. Ik was ruim op tijd, want Fieke had gevraagd, of ze een kinderpartijtje mee zou mogen lopen, daar zij wilde weten, of het iets voor haar was. Daar verreweg de meeste partijtjes in het weekend vallen, is het altijd handig om over meer trainers te beschikken, daar je zelf niet altijd kan of wil opdraven.

Op het moment, dat wij met de schaatsles zouden gaan beginnen, zaten de 10 kinderen nog aan een stuk taart, dus wij hadden alle tijd om rustig schaatsend op de funbaan de les door te spreken en wat er allemaal komt kijken bij een partijtje.

Het partijtje ging zoals gebruikelijk, al moesten we wel goed uitkijken op de drukke funbaan. We begonnen met de basishouding, een stukje hardlopen, dat niet blijkt te werken en wandelen, dat wel werkt. Met stampen kwamen de kinderen goed op de hak van de voet. Van daaruit konden we gaan glijden. Via de gewone fiets en de mountainbike kwamen we bij de racefiets uit. Door de trapperbeweging na te bootsen, glij je goed door, daar je "achterop zit".

We deden nog wat valoefeningen op de door de drukte vrij stroeve ijsvloer. Voor de beginnende kinderen was dat laatste trouwens een uitkomst. Daardoor ging je minder snel en had je meer tijd om te reageren. We sloten het kinderpartijtje af met koeien melken, kaas maken en een rondje kaas eten.
Toen we van het ijs stapten vanwege de dweilpauze van 3 uur, stonden een paar kinderen met hun schaatsen op de ijzeren buitenrand van de boarding. Ik legde uit, dat dit niet zo slim was vanwege de kans op botte schaatsen. Niet te verwarren met schaatsen op botten.

Dit herinnerde me aan mijn plan, om mijn schaatsijzers weer eens te slijpen. Niet dat deze al bot waren, maar er waren stukjes ijzer, die niet meer vlijmscherp waren. Zodoende stond ik na thuiskomst achter het slijpblok voor de eerste slijpbeurt van het seizoen. 

Klimaatconcert

Ondanks een overstelpend bewijs zijn er nog altijd mensen, die ontkennen, dat er een klimaatprobleem is.

Middels nepnieuws proberen ze te voorkomen, dat de hoognodige maatregelen genomen moeten worden.

In 1972 verscheen het rapport van de Club van Rome onder de titel "Grenzen aan de groei".

De politiek leek wakker geschud. Het adagium van onze Haagse politici werd: "De vervuiler betaalt".
Inmiddels zijn we een halve eeuw verder en weten we, dat de vervuiler nog steeds niet betaalt. Sterker nog, middels fossiele subsidies wordt de vervuiler betaald. 
"En niet te zuinig!" Jaarlijks gaat er tussen de 40 en 46 miljard euro naar fossiele subsidies!
Er werd gewaarschuwd, dat met het toenemen van de temperatuur de kans op extreem weer toeneemt. In Valencia en omgeving hebben ze dat aan den lijve moeten ondervinden.
Nu kun je natuurlijk protesteren tot je een ons weegt, maar je moet niet vergeten om van het leven te genieten. Dat deden we dan ook bij het klimaatconcert, waar we vandaag naar toe zijn gegaan.
Het was een gevarieerd concert met als thema de 4 seizoenen, die door elkaar liepen. 
Telkens moest je als publiek raden, welk jaargetijde gespeeld werd door het klarinetkwartet of de klarinettist en de pianist.

De winter zat er slechts eenmaal tussen.

"Dat klopt", kregen we te horen: "De winter is ook bijna verdwenen!"
Als schaatser op natuurijs weten we daar alles van. We zijn tegenwoordig allang blij met een paar dagen schaatsen op een opgespoten skeelerbaan.

Nu dacht ik, dat de naam "Meadows kwartet" kwam van het Engelse woord voor weiland, maar het lag een tikkeltje anders. De naam was vernoemd naar Donella Meadows, de milieuwetenschapper, die meeschreef aan het rapport van de Club van Rome.
Haar werd eens gevraagd, of ze niet teleurgesteld was, dat de wereld zo lauw reageerde op hun waarschuwend rapport. Met een elastiekje gaf ze het antwoord. Er moet altijd spanning zitten tussen het ideaal en de werkelijkheid. Als je alleen van de realiteit uitgaat, kun je cynisch gaan reageren: "Er verandert toch nooit iets!"
Als je alleen uitgaat van het ideaal, dan raak je los van de werkelijkheid en ga je nooit wat bereiken.
De opbrengst van het concert gaat naar Wetlands International. Moerassen leggen net zoveel CO2 vast als bossen. Een loffelijk streven!