Op de brug tussen de Stevenshof en het Morskwartier kwam Leo van der Hoeven naast me fietsen. Hij was die dag jarig en een run-skate-run is een mooie gelegenheid om dat te vieren. Bij de IJshal was het om half 9 al gezellig druk. Het is ieder jaar weer toch een soort reünie. De schaatsspullen werden alvast klaargezet, mijn jongste dochter kwam om kwart voor 9 voor de tellersinstructie, net als de eerste deelnemers aan de jeugdbiatlon, die om half 9 was gestart. Rond die tijd ging ik met de halve droogtrainingsgroep inlopen.
Om 9 uur klonk het startschot. Het was heerlijk loopweer: een graad of 6, een strak blauwe lucht en een niet al te harde wind. Na een kilometer lopen liep ik aan kop van een groepje van een man of 6 met o.a. Hans Boers, Jos Drabbels, Rien Bakker en Mart Moraal. We moesten 2 keer de brug langs de N206 over de Rijn over. Van begin tot eind is deze brug bijna een kilometer lang. Op dit kale stuk voelde je wel, dat het toch niet bepaald windstil was.
Na de brug begonnen Rien Bakker en Mart Moraal, die brons won bij de veteranen, als eersten te versnellen. Jos Drabbels liep ook van me weg: we hadden het 7-kilometerpunt immers gepasseerd. Hans Boers moest ik in de laatste 2 km ook laten gaan. De schade op deze lopers bleef beperkt tot maximaal een minuut. Met een looptijd van 51.34 kwam ik de IJshal binnen.
Terwijl ik mijn schaatsen onderbond, liet Jaap de Gorter zien, dat het wisselen zijn sterkste onderdeel was: hij kwam ruim een minuut na mij binnen en had al 2 rondjes gereden, voor ik de buitenbaan op reed.
Over het schaatsen kan ik kort zijn: dat ging heerlijk. Mijn teller vertelde me, dat iedere kilometer net boven de 2 minuten zat. Ik reed bijna net zo snel als met de taartenwedstrijd. Je bent als diesel in de wieg gelegd of niet. Tot de 50e ronde kon ik lekkere klappen maken op het rechte eind: twee slagen met links en twee met rechts, ronde na ronde. Toen kreeg ik een kleine inzinking. Ik had de energiegel toch moeten nemen voor het schaatsen! Maar goed, een wijze les voor de volgende editie van de run-skate-run.
Met vijf rondjes temporiseren kwam ik het inzinkinkje weer te boven en kon ik weer in het hogere tempo de 75 ronden volbrengen. Met een tijd van 33.48 inclusief het aan en uitdoen van schaatsen en schoenen, lag de effectieve schaatstijd net boven de 30 minuten.
Het meest ongewisse deel van de run-skate-run kon beginnen: lopen nadat je geschaatst had. Dat viel me reuze mee. Met de wintertriatlon was de 300 meter van de school naar de ijsbaan bijna altijd een stukje wandelen of op zijn best een stukje dribbelen: na het fietsen wilden de loopspieren niet meer. Daar had ik nu totaal geen last van. Ik kon gewoon lekker doorlopen.
Tijdens de laatste kilometer beleefde ik het hoogtepunt van de dag: ik haalde Jaap de Gorter in op de manier, die hij al jaren bij mij toepast. Vlak voor de finish passeert hij me. Dit keer waren de rollen eens een keertje omgekeerd. Maar Jaap mocht weer het genoegen smaken om voor Jos Fugers geëindigd te zijn. Je kunt niet alles hebben in het leven....
Het lopen was gegaan in 17.44, wat de eindtijd op 1.43.06 bracht. In het veld met 27 individuele deelnemers eindigde ik als 15e, keurig in de middenmoot. Daarbij wil ik nog een kleine kanttekening plaatsen bij de looptijd van Fons Delforterie, die tijdens de 10 km, die vermoedelijk dichter bij de 11 km lag, vrijwel gelijk met mij bij de ijsbaan kwam, maar over de 3 kilometer bijna 2 keer zo snel was en als eerste loper binnenkwam in 9.23. Is hier soms sprake van een fout parcours?
Van de droogtrainingsgroep was ik na Frank Damen, die keurig tweede was geworden bij veteranen, en na Jos Drabbels, als derde geëindigd. Jaap de Gorter zat vlak achter me, gevolgd door Hans Boers, Wil Verbeij en Andrea Landman, die het zilver bij de vrouwen won.
De Leidse sleutel voor de laatst binnenkomende deelnemer aan de wintertriatlon/run-skate-run was dit jaar een prooi voor Hans Post. Maar wie een beetje verstand heeft van muziek, is hier niet verbaasd over. Eén van de bekendste trompetstukken is immers getiteld: "The last post"!
Na de run-skate-run was het weer gezellig in de kantine van de IJshal, terwijl de jeugd weer aan het schaatsen was. Deze fraaie zondag had veel weg van een familiedag! Wat mij betreft is dit evenement voor herhaling vatbaar, desnoods in licht gewijzigde vorm als biatlon met 100 of 125 rondjes tot slot. Het finishen in de IJshal heeft immers ook wel iets.
Het knelpunt voor een vervolg op deze eerste editie van de run-skate-run zal het aantal deelnemers zijn. Veel schaatsers lopen in de winter niet of nauwelijks. Bij deze bied ik aan, om vanaf 1 januari 2010 een loopgroepje te vormen, die iedere zaterdagmiddag op een vaste tijd gaat werken aan het duurvermogen bij het lopen, zodat er meer deelnemers komen voor de tweede run-skate-run.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten