Dit weekend is het 40 jaar geleden, dat het legendarische popfestival Woodstock plaatsvond in Amerika. Het was het hoogtepunt en in zekere zin ook de afsluiting van "the sixties". Daar ik toen als 14-jarige nog geen hippie was en gewoon in Holland verbleef, zal ik dus ook niet kunnen beweren, dat ik "erbij ben geweest". Uiteraard heb ik later wel de film van Woodstock geweest en heb ik genoten van de muziek, die later vaak op de radio te horen is geweest. Het sfeerbeeld van Woodstock als "love and peace-festival" kan niet treffender samengevat worden dan in het protestlied van Country Joe MacDonald: "Feel like I'm fixing to die".
Voor Woodstock was ik dus te laat, zoals ik vaak in mijn leven een laatbloeier ben. Te lang de kat uit de boom kijken of te lang vasthouden aan het vertrouwde maakt, dat ik ook op sportgebied wel eens te afwachtend of te voorzichtig ben. Zo liep ik mijn eerste marathon pas op mijn 47e en ben ik op mijn 54e eindelijk aan het skeeleren. Maar de gevleugelde uitdrukking van Johan Cruijff "Elk nadeel heb zijn voordeel" is ook hier van toepassing. Doordat ik in deze jaren nieuwe prikkels aan mijn trainingopbouw heb toegevoegd, is er nog steeds sprake van progressie. Hoeveel mannen van 54 kunnen dat zeggen?
Vanochtend heb ik gewerkt, zodat ik vanmiddag pas om half 4 kon gaan hardlopen. Met een temperatuur van een graad of 28 was dat behoorlijk afzien. Op het rondje langs het Valkenburgse meer ben ik dan ook geen enkele andere hardloper tegengekomen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten