Goud

Het was prachtig weer: zonnig, een lekkere lentetemperatuur en bijna geen wind. Thuis waren we de laatste hand aan het leggen voor het gouden huwelijksfeest van mijn schoonouders. Iedere sportman gaat voor goud, maar het in goede gezondheid bereiken van een gouden huwelijk is toch van een heel andere orde.

Met onze 30 jaar liggen Ada en ik aardig op schema, maar je moet altijd maar afwachten, of je het daadwerkelijk haalt.

Er is een gezegde dat luidt: "Om hoog te bouwen moet men laag beginnen". Dat deed is 's ochtends dan ook maar. Gezeten op de tuinbank en gekoesterd door de zon poetste ik met liefde 3 paar schoenen.

Om half 2 vertrokken we met zijn vijven met Siebe achter het stuur over Zevenhuizen naar Capelle aan den IJssel. Vanaf Nieuwerkerk reden we over de flink slingerende Groene dijk, die de meanders van de rivier volgde. aan de andere kant zag je de lage veenpolders, doorsneden door veel sloten. Ik moest onmiddellijk aan het gedicht van de 20e eeuw denken: "Herinnering aan Holland" van Hendrik Marsman.
Aan de oever van de Hollandse IJssel ligt "'t Hooghe Water". Voor de komst van de jubilarissen versierden wij de zaal van het restaurant, waar wij zouden verblijven.

Na gedane arbeid wachtten wij op het zonovergoten terras op de komst van het gouden paar.
Met trompetmuziek werden ze om 4 uur verwelkomd.

Het terras was inmiddels volgestroomd met gasten. Ik zat aan tafel met Arie Krijgsman, emeritus hoogleraar aan de Technische Universiteit van Delft. Hij had meegeholpen met het ontwerpen van de dakconstructies van o.a. Thialf, De Uithof en Kardinge. Daar hij veel gedaan heeft voor de schaatssport, kreeg hij van deze schaatser een kleine blijk van waardering.

Met hem en een paar andere ooms van Ada hadden we het over de kwestie, die in Rotterdam speelt: De Kuip renoveren of een nieuw stadion bouwen. Met deze ooms was ik het, als Ajax-fan nog wel, volkomen eens: De Kuip renoveren. Het mooiste stadion van Nederland ga je niet slopen!
Intussen werd het bruidspaar regelmatig op de foto gezet met telkens weer een andere groep.

Terecht, want op deze plek kun je goed zien, hoe mooi Holland is!

Maar hoe heerlijk het buiten ook was, op een gegeven moment moesten we toch naar binnen. Voordat we aan tafel konden speelde Camilla op de blokfluit, en bracht Jesse een solo met de mandoline ten gehore.


Samuel zette met de accordeon het "Lang zal zijn leven" in.

Uiteraard waren er wat toespraken. Eén ervan behelsde het recept van een gouden huwelijk. De details zal ik u besparen, maar een van de ingrediënten is elkaar in zijn of haar eigen waarde laten.
Daar we een warm buffet hadden, kon je ook op het zonnige terras eten. Ik zat aan tafel met Wim Friederich, die smakelijk kon vertellen over de jaren, die hij als scheepskok de wereldzeeën heeft bevaren.

Het toetje was verrukkelijk, met o.a. pistache- en sinaasappelijs. Als schaatser moet je in de zomermaanden immers voeling houden met het ijs.

Tot een uur of half 9 was het nog prima uit te houden op het terras. Toen begon het wat af te koelen.
Om half 11 reden we met het gouden bruidspaar richting Leiden. We waren het er over eens, dat het een gouden dag was geweest.