Oranjeroute

Koninginnedag staat altijd bol van tradities. Met de abdicatie van Koningin Beatrix komt er een einde aan 65 jaar volksfeest op 30 april.

Het gaat nu Koningsdag op 27 april worden. Die paar dagen verschil verstoren echter wel een jarenlange familietraditie. Mijn zwager Anton is jarig en hun tjalk was de afgelopen 2 decennia de vaste plek, waar we met de familie Buijs bij elkaar kwamen. Met vrijwel altijd mooi weer.
De laatste jaren gingen Ada en ik vaak met de trein naar een station op een redelijk grote afstand van Harderhaven om vandaar naar de plek van bestemming te fietsen. Zo was gisteren Apeldoorn ons reisdoel.

Om kwart voor 9 haalde ik, gestoken in mijn TNT-schaatspak, de fietsen uit de schuur en reden we langs de A44 naar Den Haag Centraal.

Het was opvallend, hoe stil het op deze rijksweg was. Toch hoorden we op een gegeven moment ter hoogte van Wassenaar een politiefluitje. Een paar motoragenten met zwaailicht en een auto met een nummerbord met AA passeerden ons richting Den Haag. Ik had nooit geweten, dat het koningshuis zich liet sponsoren door een sportdrankwerk.

"Ze hebben de kroon thuis laten liggen", grapten we.

Nu we het daar toch over hebben: Ada was maandag met Ana toevallig in de winkelstraat van Wassenaar. Ana hoorde daar veel Argentijnen praten. Ze herkende hen aan hun Spaans met een Argentijns accent.
Langs "Eikenhorst" en "Huis ten Bosch" fietsten we naar Den Haag Centraal, waar we op 9.54 de zeer stille trein naar Apeldoorn hadden. Om 11.18 stapten we daar uit en na een speurtocht naar de juiste fietsroute door de buitenwijken van deze stad. Het was eveneens opvallend stil op straat, om over het eerste deel van onze fietstocht door de prachtige bossen van de Veluwe maar te zwijgen. We kwamen bijna niemand tegen.
Iedereen zat kennelijk voor de buis. Mij ontging de inhuldiging helemaal. Maar ja, ik had dan ook het voorrecht om naar mijn eigen geliefde Buijs te mogen kijken.

Tussen Apeldoorn en Hoog Soeren reden we landgoed "Het Loo" binnen en zagen daar een fietsbordje met Oranjeroute erop.

Een paar jaar geleden hadden we samen de Oranier Fahrrad Route in Duitsland gefietst. Een fietsvakantie, die ik iedereen kan aanbevelen. Vooral het Lahntal is schitterend.
Maar dat was de Veluwe gisteren ook. Doordat de lente lang koud was, waren veel bomen nog kaal, zodat je veel verder kon kijken dan normaal om deze tijd van het jaar. Door de bomen het bos niet zien ging eventjes wat minder op.
Eén van de bossen, waar we doorheen fietsten, was het Orderbos. Nu hou ik er niet zo van om orders te krijgen, laat staan bossen orders....

Tussen Hoog Soeren en Elspeet verlieten we de Oranjeroute weer, waarna we op een omgezaagde beuk onze meegebrachte lunch nuttigden. Het was in de bossen zo lekker, dat we onze lange broek uittrokken en in een korte wielerbroek verder fietsten over het onverharde pad, waardoor het fietsen meer op mountainbiken leek. Zo reden we naar Elspeet door de bossen, waarna we richting Harderwijk nog door bossen, over heidevelden, langs een meanderende beek en over een zandverstuiving fietsen.

Wij kenden dit bij Harderwijk gelegen stuifzandgebied niet. Via de rand van dit Zuiderzeestadje reden we door naar Harderhaven, waar we na 59 km fietsen aan boord van "'t Is net oars" de jarige Anton feliciteerden. Er stond geen televisie aan, dus wij hebben verder niets gezien van de inhuldiging van Koning Willem-Alexander.

Op dit statieportret draagt Willem-Alexander van Buren trots zijn Elfstedenkruisje uit februari 1986, de tweede van rechts. Wat dat aangaat zit het wel goed met een sportliefhebber als koning.

Hem wacht een schone taak om de regering ervan te overtuigen, dat het zeer kortzichtig is om op sport en sportvoorzieningen te bezuinigen. Want anders zal zijn dochter Amalia over pakweg 33 jaar verstoken blijven van dit absolute hoogtepunt van de inhuldigingsfeesten.