Bekende Nederlander

Dankzij onze onvolprezen Nederlandse Spoorwegen had ik gisterenmiddag een bijzondere ervaring. We zouden met de trein naar Ede-Wageningen gaan om een jarig nichtje te bezoeken. Daartoe wandelden we naar station De Vink, waar ik het nog ongebruikte treinkaartje van de Zevenheuvelenloop alsnog kon gebruiken.

De stoptrein naar Schiphol kwam met enige vertraging aan. Vermoedelijk was daardoor onze trein in de wacht gezet voor we station Hoofddorp binnen konden rijden. Deze extra vertraging zorgde ervoor, dat we na het oversteken van het perron voor gesloten deuren stonden bij de trein naar Nijmegen, die onverbiddelijk wegreed.
We konden een half uur wachten op Schiphol, of we konden in de boemeltrein stappen, waar we net uit waren gestapt. Wij kozen voor het laatste, waarbij ik verder las in Trouw en Ada in "Freakonomics" van Steven D. Levitt en Stephen J. Dubner.

In Utrecht gaf het informatierscherm in de trein aan, dat we 20 minuten hadden om over te stappen op de trein naar Ede-Wageningen. We wandelden dus rustig om bij het op het perron stappen de trein naar Nijmegen te zien staan. Deze reed net voor onze neus weg. Voor de tweede keer op rij.
Eerst baalde ik daar een beetje van, maar dat sloeg om als een blad aan een boom. Een vrouw kwam de trap afgelopen met haar man en het eerste wat zij zei was: "Jij moet Bert Breed zijn!"
In eerste instantie zat ik te denken, dat het iemand was van een van de scholen waar ik op gezeten had, maar de vrouw hielp me uit de droom: "Je zult mij niet kennen, maar ik lees altijd je blogs."

Nu had ik het met schaatsen op de Vogelplas, de Kagerplassen en de Gouwzee wel eens meegemaakt, dat iemand mij aanschoot om te bedanken voor de tip, waar je kunt schaatsen, maar midden op het drukste station van Nederland is toch een iets andere dimensie.

Met mijn Fryslân-muts en mijn toch wel karakteristieke kop ben ik beter herkenbaar dan anderen, maar ik weet nu zeker: ik moet me nooit van mijn leven op het criminele pad begeven, want ik wordt zeer makkelijk herkend.
Maar daar was nu geen sprake van. Ik vond het eerlijk gezegd heel leuk om de positieve feedback op mijn verhalen te horen van een mij onbekende vrouw uit Limburg. Ik kan me nu een heel klein beetje indenken, hoe het voelt om een Bekende Nederlander te zijn.

Dus als u mij binnenkort ziet prijken op de voorpagina van Story of Privé.....