"Ik heb een ongelukje gehad!"

De wekker ging om 6 uur. Wij verlieten de echtelijke sponde, kleedden ons aan en fietsten naar Leiden Centraal, waar we de trein naar Rotterdam namen. In de Steutelstad voelde het niet zo koud aan als de afgelopen ochtenden. In Rotterdam lag er op de ondiepe sloten en vijvers een laagje ijs. Sommige vijvers lagen helemaal dicht. Dat bleek te kloppen. Het meetpunt van het KNMI bleek het koudste van Nederland te zijn met matige vorst.

De oppasdienst op Faas was weer ouderwets gezellig. Tijdens de gebruikelijke ochtendwandeling in de omgeving kwamen we langs een paar dichtgevroren vijvers.
Ik reisde op tijd terug naar Leiden, waar ik om kwart over 4 in de Leidse IJshal begon aan de voorlaatste les van de buitenschoolse sport, gevolgd door de training voor de kinderen van de IJVL.
Tijdens een van de lessen kwam een kind naar me toe met de mededeling, dat een toiletbezoek dringend noodzakelijk was.

Dit komt heel regelmatig voor. Bij sommige kinderen zelfs bijna iedere week.
Dit kind kwam een paar minuten later in tranen terug en zei: "Ik heb een ongelukje gehad!"
"Ben je gevallen?", vroeg ik.
"Nee, ik kon de plas niet ophouden."

Daar de les net over de helft was, moest ik handelend optreden. Een klein half uur met een natte broek schaatsen was geen optie. Je wilt niemand een blaasontsteking op laten lopen.
Ik stuurde mijn groep naar een andere trainer en liep met het kind in mijn armen naar de kantine van de IJshal. Het grote voordeel van kluunschaatsen: je hebt ze zo losgeklikt.

De moeder was zo gevonden. Ik liep terug naar beneden en keek nog even in de kast met gevonden voorwerpen. Daar vond ik zowaar een afritsbroek van de IJVL in een kindermaat.
Zoiets heet een geluk bij een ongelukje.....