Winterbanden

Na een dag met veel regen was het toch nog tot vorst aan de grond gekomen in een flink deel van het land. In de frisse ochtend met een mooie zonsopgang met pasteltinten, die je meestal alleen in de winter ziet, fietste ik bepakt en bezakt naar de Leidse IJshal.

Met een peloton van 15 "Krasse knarren" en een stuk of 8 losse schaatsers begonnen we op de buitenbaan aan de gebruikelijke piramide van 25 kilometer. Hoewel het nog niet zo lekker ging al een maand geleden, ging het stukken beter dan vorige week, toen het een drama was.

Ook al weet je de oorzaak, je gaat toch aan jezelf twijfelen. Vrijdagmiddag bespeurde ik voor het eerst een verbetering tijdens de 2 uur, waarop ik schaatsles aan de kinderen gaf. Het is trouwens een uitmuntende manier om zelf schaatsles te geven aan beginners. Doordat je het langzaam voor moet doen, wordt je eigen techniek langzaam maar zeker ook beter.
Het meest verbaasd was ik over de 25 rondjes, die ik traditiegetrouw voor mijn rekening nam. Ik begon met 24 kilometer per uur en hoopte dat zo lang mogelijk vast te houden. Dat is niet helemaal gelukt. Halverwege liep de snelheid op naar 25 kilometer om de laatste kilometer te eindigen in 26 in het uur.
In de series daarna moest ik wel wat gas terug nemen, maar de tweede helft van de training ging beter dan de eerste, waarin ik in de twee lange blokken een rondje gelapt werd. Ik ben op de weg terug.

Na afloop van de training stond Hans den Outer een beetje te hannesen met zijn schaatsbeschermers.
"Je kan merken, dat we een dagje ouder worden",  zei hij gekscherend: "Als het schaatsen ook zo stuntelig gaat, moeten we zeker achter een rollator rijden."
"Nou", antwoordde ik: "Ik heb dat wel eens op de ijsbaan in Warmond gezien. Daar schaatsten ze achter rollators."

"Toch wel met winterbanden?", vroeg Hans zich af.
Die vraag houdt ons allen bezig.