"Mooie zakdoek" of "Dit is een afdankertje van mijn zoon!"

Ik was mijn tijd ver vooruit. Ver voor de mondkapjes in de mode kwamen, droeg ik het prototype al!

Een zelfde boerenzakdoek zou ik vandaag ook weer tevoorschijn toveren. Maar daarover later. 
Onze kleinzoon was gisterenavond bij ons gebracht. Hij zou een tweetal nachtjes komen logeren. Nou ja, nachtjes: onze driejarige sliep tot kwart over 9 door.

Opa mocht bij het naar bed brengen wat sprookjes vertellen. Op die leeftijd gaan kinderen helemaal in het verhaal op. Sprookjes en fabels gaan voor hen helemaal leven. Een groeiend aantal volwassenen heeft daar ook last van....

Mijn vrouw vertrok vrij snel na het ontwaken van onze kleinzoon naar haar ouders. We hadden later op de morgen afgesproken op de volkstuin. Rond half 12 reden we er naar toe. Ada was er met haar vader. Een klein uur later brachten we mijn schoonvader thuis, waarna we weer naar de volkstuin fietsten, waar één van mijn dochters kwam lunchen.
Om half 3 fietste ik naar Hillegom. Bij een stoplicht wachtte ik samen met IJVL-er Gerard Snel. Hij reed in een wielrenpak van Jumbo-Visma. 

De vader van  Tijmen Snel van wie ik de eerste trainer in de Leidse IJshal was, zei: "Een afdankertje van mijn zoon!"
Bij professionele sportploegen wordt je ieder jaar in het nieuw gestoken.
Ik fietste door naar Joep, met wie ik samen naar "Klein Duimpje" ging. Het was op het terras van deze Hillegomse brouwerij verrukkelijk weer.

Na bij een Vloeibaar goud en een Hillegomse Weizen bijgepraat te hebben, gingen we naar huis toe.

Met de wind schuin in de rug was het prettig fietsen. Het werd nog prettiger, toen ik bij Lisse werd ingehaald door 12 tot 14 jonge vrouwen, die allemaal op een eendere elektrische scooter reden. Dat gebeurde met horten en stoten. Sommige bleven achter en degenen, die mij ingehaald hadden, wachtten op de achterblijvers.

Mij viel bij het over en weer inhalen op, dat ze allemaal een boerenzakdoek on hun hoofd of om hun nek hadden. Het zag er vrij gezellig uit, dus ik vroeg, toen een van de vrouwen me inhaalde: "Een vrijgezellendag?"

Ze antwoordde bevestigend. Toen ik haar een kilometer verder weer inhaalde, zwaaide ik vrolijk met mijn boerenzakdoek. Dat bleef ik, tot vreugde der vrouwen, doen tot in Sassenheim.

Ondanks dat ik volledig aan de dresscode voldeed en ik "Mooie zakdoek" te horen kreeg, kreeg ik geen uitnodiging om de rest van de vrijgezellendag mee te maken. En dat is jammer. Het had ongetwijfeld een hilarisch blogverhaal opgeleverd!