De bevroren brandspuit

Het grote angstbeeld van iedere mannelijke schaatser is die van een bevroren brandspuit.
Vandaag kregen we daar desondanks in de Leidse IJshal mee te maken. Na vanmorgen een tweetal rondjes op de binnen- en de buitenbaan gespoten te hebben, begonnen we rond het middaguur aan de derde ronde.

Uit één van de brandslangen kwam geen water. We hadden te maken met een heuse Suske en Wiske-titel: de bevroren brandspuit.

Om de slang weer aan de praat te krijgen, haalden we deze van het ijs en legden deze uitgerold op een stapel kussens om te ontdooien. Aan het eind van deze spuitronde bleek het inderdaad geholpen te hebben en konden we net als gisteren het ijs in de achterhoek ook spuiten.

Daarna ging ik naar huis toe om te eten. Na alle buien van de afgelopen dagen schoten de paddenstoelen uit de grond.

Na met Ada geluncht te hebben, fietste ik weer naar de Vondellaan toe om weer een laagje water op het ijs te leggen. De ijsmeester had inmiddels de ijsdikte na ruim een week spuiten opgemeten: 1 centimeter op zijn dunst en 2 centimeter op zijn dikst. Gemiddeld ongeveer anderhalve centimeter.

Alleen vandaag al was er meer regen naar beneden gekomen....
Na de middagronde zou er geen spuitronde meer komen. Met de Zamboni zou de binnenbaan gedweild gaan worden. Ik ging boodschappen halen bij "De Helianth" tijdens een droge periode, waarna ik nog een kop thee dronk.

Daarbij kwam ook de lijst met baanrecords ter sprake. Deze hangt bij de trap naar het restaurant. Ik figureer ook op deze lijst met de langste afstand in de Leidse IJshal met 1150 rondjes.

En zo staat deze Diesel in een lijstje met Kai Verbij, Cees Juffermans, Jos Dohle en Petra, Jolanda en Aad Grimbergen, de oogst van 46 jaar Ton Menken IJsbaan.

In Groningen zouden ze zeggen: "'t Kon minder!"

Dat dacht ik van de regen ook.....