Na het enerverende slot van de training van de "Krasse knarren" afgelopen dinsdag fietste ik met gemengde gevoelens naar de Vondellaan. Voordat we in de Leidse IJshal aan de piramide van 25 kilometer gingen beginnen, volgde eerst een bijpraatsessie voor degenen, die er dinsdag niet bij waren.
Het delen van dit verhaal met elkaar werkte therapeutisch. Met Wierd Wagenmakers als eerste schaatser begonnen de 15 "Krasse knarren" aan de 125 rondjes. Het ging behoorlijk snel. Bij een aantal blokken werd ik op een rondje gereden. Ik haal geen 27 kilometer per uur, maar als rondenteller hield ik alles wel in de gaten.
Daarnaast nam ik de rustiger rijdende schaatsers op sleeptouw met gemiddeld 24 in het uur. Deze snelheid kon ik de hele 5 kilometer vasthouden. Vlak voor de Herfstvakantie zit het met de vorm wel goed.
Terwijl wij bezig waren op de buitenbaan, draaiden de kunstschaatsers hun rondjes op de binnenbaan. Dat deden ze op de klanken van de Portugese fado.
Deze muziek was beter dansbaar voor de kunstschaatsers dan voor degenen met de lange ijzers, die een heel ander ritme hebben met hun langere slagen. Een enkeling klaagde over deze muziek, maar Wierd Wagenmakers wist te vertellen, dat in Fryslân een zangeres woont, die prachtige fado zingt: Nynke Laverman.
De muziek paste dan wel niet bij ons schaatsritme, maar wonderwel wel bij onze gemoedstoestand. Op hetzelfde moment lag een trainingsmaat van ons op de operatietafel.
Na afloop van de training gingen we naar de kantine, waar we bij de koffie, thee en chocolademelk appeltaart kregen. Frans van Rijn was gisteren jarig en trakteerde.
Het leven gaat gewoon door!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten