Dat was dus een flinke misrekening. Net toen ik naar huis ging fietsen, begon het flink te sneeuwen. Toen ik me thuis omgekleed had, ploegde ik door de verse sneeuw naar de ijsbaan van Voorschoten. Er was een baan van 400 meter geveegd. Mijn eerste keer op de schaats in 2010 was op sneeuwijs. Het was zwaar rijden. Daar ook kinderen en kunstschaatsers van deze baan gebruik maakten, daar elders 5 tot 10 cm sneeuw lag, betekende het rustig rijden.
Langzaam maar zeker kwam er door de scheuren op een paar plekken water op het ijs. In eerste instantie kon je daar nog omheen slalommen, maar dat werd steeds lastiger.
Intussen kwamen 2 borstelmachiners het ijs op. Eén van deze machines ging door het toch nog behoorlijk dikke ijs. Met moeite werd deze weer op het ijs gehesen.
Na nog een kwatier op de net geveegde binnenbaan gereden te hebben hield ik het na ruim een uur schaatsen voor gezien.
Voor de vorm reed ik over het besneeuwde fietspad naar de Vogelplas: ook daar een dik tapijt sneeuw. De eerste dagen kunnen we het schaatsen daar wel op onze buik schrijven. Heb je de langdurigste kouperiode sinds 1997, en dan kom je nog nauwelijks aan schaatsen op natuurijs toe door de overvloedige sneeuwval.
De gifbeker moet kennelijk helemaal leeg, is het niet in de vorm van veel te warme winters, dan is het wel in de vorm van een dik sneeuwtapijt op het nog dunne ijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten