Dodewaard gaat dicht

Op 19 oktober is het 30 jaar geleden, dat de eerste aangekondigde blokkade van de kerncentrale van Dodewaard plaatsvond. In die jaren was ik zeer aktief in de anti-kernenergiebeweging, met name in Breek Atoomketen Nederland (BAN), een los-vast verband van enkele tientallen basisgroepen met in totaal ongeveer 200 deelnemers. Hiermee voerden we geweldloze prikacties uit bij kerncentrales, maar ook probeerden we atoomtransporten tegen te houden.

Ik hoef er niet aan te twijfelen, of ik in die jaren in de gaten gehouden werd door de BVD. Ze verklikten zichzelf zelfs letterlijk. Terwijl ik met iemand anders van de Leidse basisgroep via de telefoon over een aankomende aktie aan het praten was, hoorde ik een klik, alsof mijn gesprekspartner de hoorn op de haak gelegd had. Mijn gesprekspartner dacht hetzelfde. Eén van ons twee zei nog iets, waardoor we van elkaar wisten, dat wij de hoorn niet op de haak gegooid hadden.
"Ze laten wel erg duidelijk weten, dat ze ons afluisteren" was onze conclusie.
Op maandag 13 oktober was er een bijeenkomst bij studentenvereniging "Catena", waar een tiental "oude rotten" in het aktievoeren aan een vijftigtal nieuwkomers uitleg gaven van de komende blokkade en hoe alles organisatorisch in elkaar zat.
Nu had ik op maandag altijd avonddienst in de bibliotheek van Leiden, dus ik kwam later aanzetten. Alle stoelen waren bezet. De enige plek, die nog vrij was, was op de houten leuning van een bankje, waar Ada op zat. Ik nam daarop plaats en had acuut last van vlinders in mijn buik.

Op zaterdag 18 oktober vertrok ik met mijn vrienden Bas Warnink en Joep Kapiteijn naar Valburg, waar aan een zandwinningsplas een groot tentenkamp was.

Bij het tentenkamp kon je naar woonplaats geordend je onderkomen opzetten. Nu wil het toeval, dat mijn tent pal naast die van Ada en haar zus Marja kwam te staan. De dierentuin van Emmen staat bekend om zijn prachtige vlindertuin, maar op dat moment deed ik er niet voor onder.
Het was een koude, natte dag en de nacht was nog kouder met nog geen 2 graden als minimum.
Vooralsnog had ik daar geen last van, want in de grote vergadertent was er sprake van verhitte discussies.
Vanwege de kou zocht iedereen bijtijds de slaapzak op, maar een bomalarm ( toen ook al!) zorgde ervoor, dat iedereen zijn of haar tent weer moest verlaten, voor het sein "alles veilig" werd gegeven.

Op zondagochtend wandelden we in een grote kolonne naar de kerncentrale van Dodewaard. Dit gebeurde met een flinke omweg om de zondagsrust in de dorpen Slijk-Ewijk en Dodewaard niet te verstoren. Tijdens de wandeling raakte ik aan de praat met Ada. Het weer werd gedurende de dag steeds slechter. De ene regenbui na de andere viel. Met een maximum temperatuur van 10 graden is dat geen pretje.

De vele regen zorgde er voor, dat steeds meer deelnemers aan de blokkade het voor gezien hielden. Desondanks hebben de vele akties er mede voor gezorgd, dat Dodewaard inmiddels gesloten is. Bas en Joep vertrokken huiswaarts en ook Ada en Marja hadden het wel gezien. Nu had ik in de week ervoor een broek gekocht, waarvan ik dacht, dat die waterdicht was. Nou, dat was hij niet! Gelukig kon ik van Ada een droge trainingsbroek lenen. Ja, en als je iets leent, moet je het ook weer teruggeven.... Met Marja en Ada reisde ik met de trein terug naar Leiden, waar we op het station afscheid namen. Marja zei later tegen Ada: "Volgens mij is hij verliefd op je!" Nou, dat had Marja goed gezien!
Op onze bruiloft, met Bas, Joep en Marja als getuigen, kregen we diverse keren te horen: "Van kernsplijting naar kernfusie", terwijl Ada de kwalificatie "Puur natuur" kreeg toebedeeld. En nu we het daar nu toch over hebben: ik heb na 30 jaar nog geregeld last van vlinders in mijn buik.