Een modderfiguur

Doordat het weekeinde helemaal volgepropt zat, ging ik om half 12 lopen met Hans Boers. We hadden bij station Voorschoten afgesproken. Door de storm koste het al menig zweetdruppel om op de fiets op de plek van de afspraak te komen.
We zouden door "de Horsten" gaan lopen, de achtertuin van de lokale schaatsheld Willem-Alexander van Buren. Het zou een soort veldloop worden. Het begon al meteen bij het station. Doordat het fietspad langs het spoor was opgebroken voor de aanleg van de snelfietsroute, liepen we over een onverhard pad.
In "de Horsten" kozen we eveneens voor een onverhard bospad. Daar door de storm van de afgelopen dagen diverse bomen het loodje hadden gelegd, dwars over ons pad, was het af en toe een heuse steeple-chase. We kozen voor andere paden als anders en kwamen zo op het eind van de tocht in dit prachtige bos op een modderig bospad.
Onderweg hadden we het gehad over het krasse knarren kamp en dat we van een Colombiaan een goede oefening geleerd hadden voor de valbeweging. Kennelijk was Hans hierdoor zo geïnspireerd geraakt, dat hij op het modderigste stuk van onze route languit onderuit ging. Ik heb zo'n vaag vermoeden, dat Jaap de Gorter graag bij deze bosloop aanwezig was geweest....

Zelf was ik wel wat gewend. Op de lagere school in Nieuw-Vennep kreeg ik de laatste 2 jaar les van meester Modderman. Maar zo modderig als Hans heb ik hem nog nooit gezien.
Bij het station rekten we nog even, waarna ik met de wind in de rug snel naar huis fietste om me te douchen, wat te eten en meteen door te fietsen naar de Lokhorstkerk voor de repetitie van "Die Schöpfung".
In de pauze praatte ik met Sjaak Stuijt, die net als Wil Verbeij twee keer de 200 km op de Weissensee had geschaatst. Heerlijk om zulke verhalen te horen, net als die van Wim van Gent, die een week geleden in Dublin was, waar hij een concert van Clannad had meegemaakt in Christchurch Cathedral ter gelegenheid van het 40-jarig jubileum van deze fantastische folkgroep.

Daarnaast was hij naar een concert geweest van Altan.

Bij "Die Schöpfung" was dirigent Wim de Ru weer eens in topvorm. Toen de bassen bij een eenstemmig stuk niet allemaal hetzelfde zongen, zei hij: "Ik wil graag de bassen nog een keer horen. Ik meende hen tweestemmig te horen, maar dat kan aan mij liggen". Toen het de tweede keer wel eenstemmig ging, gaf hij volmondig toe: "Het lag inderdaad aan mij!"
Nee, Wim sloeg niet bepaald een modderfiguur.