Deze week zag ik, in mijn rol als collectiespecialist bij de bibliotheek in Katwijk, de bovenstaande titel langskomen. Het boek zelf heb ik nog niet in handen gehad, maar de titel alleen al is al veelbelovend. Hierbij citeer ik gedeeltes van de flaptekst:
Wat dacht u van korter werken en meer verdienen? Het kan best hoor: 32 uur met behoud van vrouw en kinderen. Dit boekje gaat over werk in al haar facetten. Over de ideale baan, solliciteren, gesprekken bij de koffieautomaat, files, werkdruk en flexplekken. Het gaat ook over vrije tijd en hoe je het een beetje in balans houdt met al het werk dat zo nodig moet gebeuren. Want dat werken kan best gezond, nuttig en nodig zijn, maar het moet allemaal wel leuk blijven, natuurlijk. Daarom geeft Loesje je tips hoe je je baas beteugelt en de vrijheid grijpt als die buiten het kantoor ligt te lonken.
In dit boekje vind je dan ook onder andere maandagochtendsurvivaltips, nieuwe kantoorartikelen, verschillende vergadertypes, tertiaire arbeidsvoorwaarden en het beroemde sprookje "hoe de baas in een fee veranderde".
Uiteraard staat dit boekje ook bomvol met Loesje-teksten. Kortom, een leuk boekje voor iedereen die werkt, gaat werken of ooit gewerkt heeft.
Dit jaar stond, net als vorig jaar, op Goede Vrijdag een 30 km op het programma. De derde en laatste voor de marathon van Leiden over 23 dagen!
Daar het, net als de afgelopen dagen, wederom zomers warm beloofde te worden, met temperaturen, die tot de hoogste van Europa behoorden, besloot ik 's ochtends te gaan lopen. Om 9 uur zat ik met Ada aan het ontbijt. Met 4 boterhammen en een beschuit achter de kiezen trok ik om half 10 de voordeur achter me dicht om meteen te gaan lopen in marathontempo. Wat dat aangaat schijn ik niet helemaal doorsnee te zijn. Het is niet iedereen gegeven om met een redelijk volle maag te kunnen sporten.
De route liep langs de Haagsche schouw en het Valkenburgse meer naar Wassenaar, waar ik langs de rand van de bebouwing naar de Klip toe liep. Het was al dik boven de 20 graden, zeker in de zon, dus de kunst was om zoveel mogelijk schaduw mee te pakken.
Op de Klip klom ik gelijk op met een fietser. Op het steilste stuk ging het in 8,4 km per uur, op het iets vlakkere stuk ging het tempo naar 9 km. Via de Ganzenhoek vervolgde ik de weg naar Wassenaarse slag.
Doordat het eb was kon ik de 4 km over het strand op het harde deel langs de vloedlijn lopen. Om de paar 100 meter moest ik wel over een klein en soms wat breder slootje springen. Zonder natte poten bereikte ik de duinopgang naar Meijendel.
Over schelpenpaden rende ik naar het gelijknamige pannenkoekenhuis, waar ik in het bezoekerscentrum mijn flesje, net als bij Wassenaarse slag, weer bijvulde met water.
Over een volgend schelpenpad liep ik naar de uitgang voor auto's van duingebied Meijendel om door het zuidelijk deel van Wassenaar te gaan zwerven. Vanaf de Kievit wist ik weer, wat de handigste route naar het centrum van Wassenaar was.
Hier kocht ik in een natuurvoedselwinkel een ijsje: calorieën en verkoeling in één. De winkeljuffrouw vulde als extra service ook nog mijn waterfles, zodat ik in de hitte de laatste 5 km naar huis af kon leggen. Ik schat, dat de temperatuur in de zon een graad of 30 was. Het deed me meteen denken aan de marathon van Leiden van 2006, de zwaarste marathon, die ik gelopen heb.
Onderweg was ik nog diverse andere hardlopers tegengekomen, waarvan een paar, die zelfs in deze hitte in een zwart shirt liepen!
Om even over 1 was ik thuis. Al met al had ik over deze ruim 30 km ruim 3,5 uur gedaan. Het tempo was dus niet bepaald denderend te noemen, ook al neem je de zwaarte van het parcours in ogenschouw.
Het was door de hitte een behoorlijke uitputtingsslag geworden. Ondanks dat ik voldoende vocht tot me genomen had in deze zwaarste training van 2011, was ik anderhalve kilo lichter geworden.
Het parcours daarentegen was zwaar, maar prachtig. En de hele route zat ik met "Shangri-la" van The Kinks in mijn hoofd, en dan met name de zinsnede: "You've reached your top and you just can't get any higher".
Op sportief gebied moet ik, in vergelijking met vorig jaar, een stapje terug doen.
Hoewel ik inhoudelijk nog wel groeimogelijkheden zie, gaat "You've reached your top and you just can't get any higher" op mijn werk zeker op als je het in organisatorisch verband bekijkt. Maar ik ben een tevreden mens. Ik ben al met al meer een meesterknecht dan een kopman.
Er schuilt geen directeur in mij. Behalve vandaag op het strand natuurlijk. Het was eb, dus ik was volledig in mijn element. Het was immers een Breed strand!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten