Dat kon niet worden gezegd van Hans Boers. Terwijl de trein op het punt van vertrekken stond, kwam Hans doodgemoedereerd het perron op gelopen.
Met een klein sprintje wist hij de trein te halen, nadat ik de vraag: "Heb jij het kaartje?" met "Ja" had beantwoord. "In het startschot vallen" heet zoiets in schaatsjargon.
Doordat we vrij laat in de treincoupé zaten, konden we niet met zijn drieën bij elkaar zitten. Dit probleem werd verholpen in Utrecht, toen we in het treindeel naar Leeuwarden over moesten stappen. We zaten als haringen in een ton in de trein. Hoezo: "De NS zet extra materiaal in"? Het was pas een jaar bekend, dat het WK Afstanden in Heerenveen verreden werd....
In dit treinstel was de modekleur oranje en gaandeweg de reis zou dit een zeer dominante kleur worden. Vanaf onze zitplaats konden we dit aanschouwen. Deze zitplaats hadden we te danken aan mijn ervaring met het meenemen van fietsen in de trein.
Er stonden twee fietsen op de daartoe bestemde plekken, maar het oog van de meester had al gezien, dat deze dusdanig gestald konden worden, dat er 3 klapstoelen vrij kwamen. Zo konden we zitten op weg naar onze staanplaatsen.
In het zonnige en warme weer wandelden we naar Thialf toe vanaf station Heerenveen IJsstadion. Het was het carnaval van het noorden. Met voor prachtige uitdossingen betraden heel wat supporters de tribunes. Wij sloten achter in de rij aan bij de allerlaatste toegangstrap en kwamen, tot onze stomme verbazing, op de derde rij terecht achter een man met een bontmuts op. De verder in het oranje geklede man zou qua gedrag zo toe kunnen treden tot de familie van Tim de Beer. Een echte gangmaker!
Heerlijk om zo iemand pal voor je neus te hebben.
Zelf had ik een combinatie van oranje kleding met daaroverheen het oude rood-wit-blauwe trainingspak van de IJVL. Met opzet, want ik wilde Laurine van Riessen naar het podium toeschreeuwen tijdens de 10e rit van de 1000 meter voor vrouwen. Kennelijk heb ik niet hard genoeg geschreeuwd, want deze snelste IJVL-vrouw wist niet verder te komen dan plaats 11. Nu is het bereiken van de 11e plaats in het schaatsen wel het ultieme doel bij het schaatsen in Fryslân, maar dan hebben we het toch over een iets langere afstand.
Terwijl wij ons vermaakten op de statribune, dromden alle bobo's als kleine kinderen om koningin Beatrix heen. Toen hare majesteit de tribune betrad, volgde een hele hofhouding aan in driedelig pak gestoken bobo's haar. Hetzelfde ritueel volgde, nadat Margot Boer, die het schaatsen ook geleerd heeft in de Leidse IJshal, keurig derde was geworden op de kilometer achter Christine Nesbitt en Yu Ying.
Na de 1000 meter ontmoette koningin Beatrix, die zich moedig gedraagt, terwijl haar zoon Friso al een maand in coma ligt en vermoedelijk nooit meer bij zal komen, de Nederlandse schaatsers. Intussen zaten wij te kijken naar de eerste ritten van de 10 kilometer, waarbij om de twee paar een dweilpauze was. Uiteraard met een dweilorkest.
De tekst van "Malle Babbe" werd op een groot scherm getoond, zodat wij uit volle borst mee konden zingen. Dat konden wij ook na de 10 km, die na twee zinderend slotritten uiteindelijk gewonnen werd door Bob de Jong, die zijn ploegmaat Jorrit Bergsma uiteindelijk in de laatste paar rondes wist te kloppen. Bergsma zat in de voorlaatste rit en zat, ondanks de zeer hoge luchtdruk, op een gegeven moment onder het baanrecord. Hierdoor werd hij door het publiek zo opgezweept, dat hij zich toch opgeblazen heeft en dat na een hele serie rondjes van 30,5 toch moest bekopen met slotrondjes van 32,5. Bob de Jong werd zo voor de 5e keer wereldkampioen op de 10 km. Het verhaal wordt nog bijzonderder, als je de medailles van De Jong op deze afstand erbij haalt: 13 keer stond hij aan de start, 12 keer kwam hij op het podium! En dan te bedenken, dat Bob de Jong na het winnen van goud op de Olympische Spelen van Turijn, bij zijn ploeg ontslagen werd. In ieder land wordt een Olympisch kampioen geëerd, hier wordt je als "te oud" ontslagen. Bob kwam bij geen enkele andere ploeg aan de bak en de lokale firma "Bloksma keukens" sponsorde hem een beetje, terwijl hij op zijn spaargeld inteerde. En ziedaar, daarna is hij nog meermaals wereldkampioen geworden op de lange afstanden. Bob is gewoon te bescheiden, terwijl we het hier hebben over de stayer met de meest uitgebreide erelijst op deze aardbol! Intussen kondigde de de stadionspeaker aan, dat aankomende nacht de zomertijd in zou gaan. Buiten was het inmiddels minder zomers geworden. De noordoostenwind was aangetrokken en het voelde een stuk frisser aan. In de hal hadden we daar geen last van. In de dweilpauze tussen de 10 km en de 5 km van de vrouwen was ik naar het toilet buiten geweest. Hier bleek dat de alcoholinname van zowel mannen als vrouwen vrij fors te noemen was. 
Bij het binnenkomen was het lastig om in de oranjezee ons plekje te vinden, maar gelukkig had Hans zijn Fryslân-muts op. Gek genoeg werden er maar een paar van deze zeer herkenbare mutsen in ons tribunevak gedragen. Zelf zette ik mijn Fryslân-muts ook weer op en zei tegen Hans, dat me ineens bedacht had, dat ik was vergeten uit te loggen op station IJsstadion. "Heb je dan geen kaartjes gekocht?", vroeg Hans. "Nee", zei ik geheel naar waarheid. "Jij bent ook een mooie", kreeg ik als repliek: "Het had me een boete kunnen kosten. Bij de controle heb ik tegen de conducteur gezegd, dat jij de kaartjes had." "Klopt", antwoordde ik: "De toegangskaartjes voor Heerenveen!"
Inmiddels was de 5 km begonnen en zette Diane Valkenburg in de tweede rit een tijd neer, waarop de een na de ander zich stukbeet. Pas in de laatste ritten werd de vlak gereden rit van Valkenburg verbeterd. Sportief gezien was de rit van Martina Sablikova het hoogtepunt. Net als Valkenburg reed ze volkomen vlak, alleen de Tsjechische spijker deed het in rondjes van 32,5 tegen 34,5 voor Hollands welvaren. Ik raad Diane Valkenburg om een klacht in te dienen bij het Meldpunt Overlast Oost-Europeanen van de PVV, want zonder de deelname van de Tsjechische Martina Sablikova en de Russische Olga Graf had ze anders wel mooi een bronzen medaille gewonnen! Wie trouwens denkt, dat Duitsers geen gevoel voor humor hebben, die vergist zich deerlijk. In de laatste rit reed Claudia Pechstein tegen Stephanie Beckert. Het viel mij nu pas op, dat het zwart op het verder rode schaatspak van de Duitse schaatsers wel erg veel weg heeft van Lederhosen! Pal voor ons gezicht verscheen bij de aanvang van de rit een figuur, dat zo als uitsmijter op kon treden. Maar deze grote man toverde een clownsact tevooorschijn, waarmee hij het oranje gekleurde publiek van de Noordtribune er toe aanzette, om twee Duitse vrouwen hartstochtelijk aan te moedigen. 
Het bleek om Matthias Grosse te gaan, de vriend van Claudia Pechstein. Na afloop kwam Martine Sablikova de felicitaties in ontvangst nemen van Grosse, terwijl Claudia Pechstein een stevige kus van hem kreeg, alsmede een Duitse vlag met de tekst: "Bedankt. I love Thialf". En dat doen wij ook, al heb ik er geen enkel probleem mee, als het nieuwe Thialf op de grens van Leiden en Zoeterwoude komt te liggen. Ik droeg niet voor niets het oranje t-shirt met de tekst "Goede tijden. Straks ook in Leiden?" De taak van televisiecommentatoren Dione de Graaff en Rintje Ritsma zat er op en zij liepen vlak voor onze neus. In tegenstelling tot de Elfstedentocht van 11 februari zag ik "de Beer van Lemmer" me nu wel passeren. Op de terugweg naar Leiden kon ik eerst uitchecken op het station IJsstation, om 5 minuten later in te checken. Hans deed dat laatste nu ook maar. Het bespaarde hem een boete en hij had op de heenreis toch maar mooi € 13,80 uitgespaard. En dat is gauw verdiend in deze economisch barre tijden op de drempel van de zomertijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten