De afgelopen winters kenmerkten zich vooral door overvloedige sneeuwval. Het kan toeval zijn, maar er kan ook een trend ontstaan zijn, waar we de komende winters veel mee te maken krijgen.
Via www.weerwoord.be stuitte ik op een interessant artikel, dat middels een meteorologische paradox een in mijn ogen plausibele verklaring geeft voor het winterweer van de afgelopen jaren.
Door de opwarming van de aarde verdwijnt er vooral op de Noordpool veel ijs. In de herfst is de ijsmassa altijd het kleinst. Doordat er minder ijs is, wordt de zonnestraling minder teruggekaatst. De atmosfeer op het noorden van de Atlantische Oceaan wordt hierdoor meer opgewarmd. Zodoende ontstaat er op de oceaan een kleiner temperatuurverschil tussen de subtropen en het poolgebied.
Hierdoor vermindert de kracht van de noordelijke jetstream. Deze brengt zachte en vochtige lucht naar West-Europa. Er ontstaan makkelijker blokkades op de oceaan, de basisvoorwaarde om winterweer in onze omgeving te krijgen. Koude lucht kan ons dus makkelijker bereiken, maar doordat de verdamping op de oceaan toegenomen is als gevolg van minder ijsbedekking, is de lucht dus een stuk vochtiger. En ja, als het vriest, dan komt het vocht veelal als sneeuw naar beneden dwarrelen.
Ik vind het een zeer interessante theorie. Op grond van een viertal sneeuwrijke winters kun je nog niet zeggen, dat het een sluitende theorie is. Maar als de theorie klopt, zal de trend de komende tijd helder zijn: we krijgen regelmatiger de de afgelopen decennia natuurijswinters, maar deze schaatsperioden gaan wel vaak gepaard met sneeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten