Sinds vorige week hebben ze de beschikking over een lap grond van ongeveer 15 bij 15 meter. Deze lag al een jaar braak en waar mijn zoon en zijn vriendin vorige week al begonnen waren met het omspitten van de geestgrond en het meteen verwijderen van wortels en dergelijke, was het nu mijn beurt.
Het valt nog vies tegen, wat je in een paar uur kunt doen. Ik schat in, dat ik een achtste deel van de tuin omgespit heb. Het is trouwens zwaar werk. Vooral je kuiten, je armen en je rug ga je voelen.
Maar daar stond tegenover, dat Ana allerlei liedjes uit Spanje en uit Asturias zong. Je kon zien, dat deze boerendochter gelukkig was met het werken op het land.
En als je iemand in de buurt hebt, die van vreugde staat te zingen, word je vanzelf ook vrolijk en valt het spitten, een uitstekende conditietraining overigens, je een stuk minder zwaar.
Desondanks verliet ik de tuin om 2 uur, daar ik me nog op moest knappen. Ada en ik gingen met de trein naar Hillegom, waar vandaan we naar Bas en Nel fietsten. Met Tim, Joep, Rob, Margriet, Willem en Lotte hadden we een gezellige avond, waarbij iedereen een gerecht mee bracht uit het land, waar ze op vakantie waren geweest. Griekenland scoorde procentsgewijs erg hoog.
Duitsland trouwens nog hoger.
Zo hadden we een uitgebreid dieet met Franse uiensoep, baklava, Duitse worstjes, een Griekse gehaktschoten, Apfelstrudel en Belgische wafels. Het Abspecken der blubberbuik kan weer beginnen.
We hoefden niet diep te spitten in ons geheugen om gouden herinneringen op te halen. En dan was het in dit gezelschap niet zo vreemd, dat de strijdwagen weer ter sprake kwam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten