"Met Epo zeker? Zo kan ik het ook!"

Om half 12 fietste ik in het zonnetje naar mijn schoonouders, waar ik een fiets af moest leveren. Aansluitend wandelde ik naar station Voorschoten, waar ik met Hans Boers had afgesproken. Samen reisden we met de trein naar station Duivendrecht waar vandaan we naar de Arena wandelden.

Hier stonden de lopers van de 5 kilometer van de Ajax Foundation Run klaar voor het startschot van Siem de Jong.

De oud-topscorer van Ajax had vroeger een beter schot, want het startpistool ging in eerste instantie niet af. Dat lukte pas, toen de eerste lopers al 5 seconden onderweg waren.

Dat ging trouwens met gezwinde spoed, want 16 minuten en 44 seconden later zagen Hans en ik in de Arena winnaar Erwin Meijer al over de eindstreep komen.
Op weg naar de kleedruimte zagen we Rob, een vriend van Hans. Deze Feyenoord-fan verleent regelmatig hand-en-spandiensten voor zijn zus, die in de organisatie van de Leidse marathon zit.

In navolging van Bob den Uyl dacht hij "Gods wegen zijn duister en zelden aangenaam", toen hij hoorde, dat de Leiden marathon was ingehuurd voor de organisatie van de Ajax Foundation Run en hij op mocht draven bij de Arena.
"Ach, als Kenneth (spreek uit als in It kin net) Vermeer van Ajax kan, dan kun jij wel een transfer van Feyenoord naar Ajax aanvragen", zei ik, terwijl Rob daar in een Ajax Foundation Run-shirt stond, om er daarna aan toe te voegen: "Bij het voetbal is het trouwens een goed gebruik om na afloop van de wedstrijd van shirtje te wisselen."
Hans en ik namen uitgebreid de tijd om in te lopen voor we om half 3 van start konden gaan voor de 10 kilometer. Het startschot werd gegeven door de jarige Wim Jonk.

Het kan aan mijn oren gelegen hebben, dat ik het niet hoorde, maar exact op tijd vertrokken de eerste lopers. Daar wij redelijk ver naar voren zaten, konden we eigenlijk meteen in ons eigen tempo lopen.

Ik voelde me heel sterk, maar daar het voor Hans de eerste wedstrijdloop was na zijn vakantie in de Dominicaanse Republiek was hij wat voorzichtiger. Ik nam het kopwerk op me.
Na 2 kilometer haalden we een fietser in. "Jullie lopen een goed tempo", zei hij.
"Welk tempo?", vroeg ik aan hem, terwijl ik me op het wegdek en de lopers voor me concentreerde.
"Een tijd van 50 minuten", kreeg ik als antwoord en terwijl ik iets voor de fietser uit liep, gaf deze als deskundig commentaar, terwijl we een dijkje op liepen: "Beste mensen, hier volgt een stuk vals plat."
Hans was wat alerter dan ik, want na afloop van de loop zei hij tegen mij, wie die bewuste fietser was: niemand minder dan Ronald de Boer!

Dat had ik weer....

We liepen verder over de fietspaden door de Bijlmermeer en halverwege zaten we op een tijd van ongeveer 47 minuten. Het gebrek aan wedstrijdritme begon Hans een beetje op te breken. Wat dat aangaat zat het met mijn wedstrijdhardheid na de Halve marathon van Katwijk toch wel beter. Gezellig samen lopen stond voorop, niet het lopen van een supertijd.Bij het ingaan van de laatste kilometer kwamen we langs het Ajax supportershome.

Met mijn bolletjespet op kreeg ik in onvervalst Amsterdams te horen: "Je hebt de bergprijs gewonnen", waarna een andere Mokummer er 5 meter verder aan toevoegde: "Met Epo zeker? Zo kan ik het ook!"
Lachend vervolgden Hans en ik onze weg terug naar de Arena.

In de laatste omloop om de Arena haalde de pacer van 50 minuten ons in.




Desondanks bleken we met een nettotijd van 50.31 niet eens zo ver achter Edwin van der Sar van 50.22 te zitten.

Maar ja, ik zat dan ook van onder tot boven vol met Epo.

Op de rand van het gras in de Arena genoten we na met een medaille om onze nek van het kleurrijke lint van tal van lopers. Op de tribune kwam ik Kobus Turk tegen, die in 53.32 gelopen had.

Na de tassen opgehaald te hebben bij de garderobe konden we onze trainingspakken aantrekken en in het zonnetje naar station Duivendrecht wandelen. De eerste Ajax Foundation Run is voor herhaling vatbaar.

Maar dan wel graag een loop over 11 kilometer. Bij voetbal hoort immers een elftal....