We zaten zondagmorgen om 8 uur aan het ontbijt, waarbij we met onze gastvrouw praatten over wat we de dag ervoor gedaan hadden, terwijl zij ons nog het een en ander over Maastricht vertelde. Na de logieskosten voldaan te hebben verlieten we ons gastverblijf en fietsten naar de Servaasbrug, waarover we de Maas overstaken.
Met de prima uitleg van onze gastvrouw staken we dwars door het noorden van Maastricht naar Smeermaas toe.
Hier fietsten we langs de Zuid-Willemsvaart over een breed fietspad omzoomd door bomen in alle denkbare herfsttinten.
En dat bij zonnig weer met een temperatuur van meer dan 20 graden. Dat was dus genieten. En dat deden wij niet alleen, maar ook zeer veel andere fietsers, waaronder grote groepen wielrenners. Wat dat aangaat is Vlaanderen echt een wielerland!
We fietsten met de wind in de rug langs Oud-Rekem, dat uitgeroepen was tot het mooiste dorp van Vlaanderen.
We hadden geen tijd om Oud-Rekem te gaan bekijken en reden vanaf Vucht over dijken naar taverne Molenveld. Vlak bij het veerpont naar Urmond namen we op het terras cappuccino, koude chocolademelk en Apfelstrudel.
Bij de deurpost zat op borsthoogte een bordje aan de muur geschroefd met het opschrift: Waterhoogte januari 1995.
Na een omleiding bij Dilsen-Stokkkem kwamen we bij Elen in een verkeersopstopping terecht, die veroorzaakt werd door een tractor met aanhanger, die door het autoverkeer op dit smallere wegdeel niet meer voor- of achteruit kon. Als fietser konden we er net langs.
Zo trapten we naar Maaseik toe, waar op het mooie centrale plein een groot standbeeld stond van de gebroeders Hubert en Jan van Eyck .
Via Kessenich kwamen we in Thorn terecht. In het Witte stadje namen we onze lunch bij het Monument voor de muziek.
Op een bankje konden we even uitblazen.
We volgden de grensroute tussen Nederlands en Belgisch Limburg en alles liep op rolletjes tot Molenbeersel. We waren al heel wat grenspalen gepasseerd, maar we stuitten op een flinke omleiding in de bovenhoek van Vlaanderen.
Zodoende raakten we van de Vlaanderen Fietsroute af, terwijl we zodoende ook de knooppunten kwijtraakten. Dit leidde tot enige onenigheid tussen mijn vrouw en mij. Gelukkig leidde dit niet tot een kernsplitsing.
Uiteindelijk vonden we in dit prachtige gebied onder Stramproy de juiste weg weer terug.
Helaas raakte Ada in dit natuurgebied van de weg af. Op een fietspad langs een onverharde zandweg toucheerde zij met haar voorwiel mijn achterwiel lichtjes, maar voldoende om haar evenwicht te verliezen. Ze reed tegen een houten paaltje tussen de twee paden op en ging vrij hard onderuit. Met een paar schaafwonden en wat blauwe plekken klauterde mijn bikkel weer op. Het was gelukkig niet zo erg als 4 jaar geleden aan de Weser.
Nu zijn schaatsers jaren aan het trainen om een goede slag te pakken te krijgen. Welnu, Ada had deze in één keer. Weliswaar in haar achterwiel, maar je moet ergens beginnen.
Nu denken jullie, dat ik taai ben, maar ik ken iemand, die nog veel taaier is. Met het slag in haar wiel wilde deze ranke doordouwer geheel volgens plan doorfietsen naar Eindhoven.
Dat leek mij geen geslaagd plan. Derhalve koersten we, nadat 2 mountainbikers de achterrem losser hadden gezet, naar Weert toe. Zo kwamen we door de schitterende Tungelerwallen.
Zo fietsten we op Weert aan, waar Ada in een café haar schaafwonden schoonmaakte alvorens we onder een dichter wordend wolkendek naar het station fietsten. We namen de trein naar Utrecht. Tussen Eindhoven en Den Bosch regende het behoorlijk.
In de Domstad stapten we over op de trein naar Den Haag CS. Hier vandaan reden we naar de sluizen van Leidschendam, waar we in restaurant "De Oude Melkhandel" het heerlijke weekeinde na 140 kilometer fietsen gezellig samen afsloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten