De dag had alle elementen van een zomertriatlon in zich, maar door de tijdspanne, die tussen de verschillende onderdelen zat, kon ik het onmogelijk onder deze noemer scharen. De ochtend begon met een fietsrit naar de huisarts. Daar werd mijn bloeddruk opgemeten: 144 om 82. De huisarts was hierover zeer te spreken, temeer daar ik de laatste 14 dagen de dosering van de lisinopril gehalveerd had, omdat ik vorige week door de schilders af en toe huisarrest had.
Ook had ik het nog over de Vlietloop, waar ik lichtvoetig gelopen had. Doordat ik sinds de plaspillen 6 kilo lichter ben, ging dat eigenlijk vanzelf.
"Stel je voor, dat je met een rugzak met 6 pakken suiker gaat lopen", zei ik bij het afscheid.
"Dat is het geheim van het lichaam", kreeg ik te horen: "Die 6 kilo extra, daar merk je niets van."
Behalve met hardlopen!
Na voor 2 maanden pillen opgehaald te hebben bij de apotheek fietste ik naar mijn werk. Doordat ik deze week als chauffeur langs de filialen mag rijden, kon ik mijn krachttraining met het tillen van de kratten vol boeken weer mooi meepikken.
's Avonds werd ik na het avondeten door Hans Boers opgepikt. We reden naar de ijsbaan van Katwijk, waar we de auto parkeerden.
Doordat diverse IJVL-ers met vakantie waren, bestond de droogtrainingsgroep uit slechts 7 personen. Mijn natuurlijk gezag kwam meteen duidelijk naar voren. Nog voor we het strand bereikt hadden, was ik al iemand kwijt. Jaap de Gorter ging na de Vlietloop liever rustig uitlopen richting Noordwijk.
Wij liepen derhalve met zijn zessen naar het stand voor de parkeergarage, waar we wederom een gevarieerde training afwerkten met Steigerungen, korte sprintjes omhoog, buikspieroefeningen, statisch zitten, een stukje snelwandelen en natuurlijk de strandstoelslalom. Dat laatste werd wat lastig, daar de meeste strandstoelen reeds van het strand afgehaald waren, maar gelukkig vonden we nog een plek waar we deze korte maar felle oefening konden doen.
We hadden een leuke training en maakten natuurlijk regelmatig een lolletje. Maar het meest moest ik lachen, toen we bij een breed tegelpad bochtstappen omhoog deden. Het was bochtstappen naar rechts, dus voor schaatsers ietwat onwennig.
Een wandelaar vroeg aan ons: "Zijn jullie een boot uit het water aan het trekken?"
Kees Visschedijk antwoordde daar ad rem op: "Dit lijkt dus helemaal niet op schaatsen!"
Het is, dat ik al in de schaatshouding stond, want ik hoefde nu geen moeite te doen om dubbel van het lachen te zitten.
We kunnen het natuurlijk ook anders zien. De voorbijganger was onder de indruk van de kracht, die wij met deze oefening uitstraalden!
Met deze geruststellende gedachten beëindigden we om half 9 in de schemering de laatste strandtraining van het seizoen. De meesten gingen huiswaarts. Hans, Jaap en ik gingen zwemmen in de Noordzee. Onder toeziend oog van badmeester Hen van den Haak begaven we ons in het duistere water. Het was net als bij de eerste duik in het diepe als kind: zwemmen aan de haak.
Het heeft wel iets heroïsch, dat zwemmen in het duister, maar net als met schaatsen op natuurijs staat ook hier de veiligheid voorop.
Eenmaal uit het water voelde je goed, doe snel de lucht in septemberavonden afkoelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten