Kirchzarten-Titisee

Na zeer vast geslapen te hebben werden we wakker van de regen op het tentzeil. Het zette ons aan het denken. Willen we in de regen met bepakking zo'n 600 meter hoger uitkomen? Nee dus!

Zodoende ging ik om half 9 naar de receptie, waar we ons verblijf op camping "Kirchzarten" met 2 nachten verlengden.

Daar we al ontbeten hadden konden we vrij snel op pad. We reden naar Kirchzarten toe, waar we na 1 kilometer onze eerste stop hadden. Bij een Bäckerei namen we een Milchkaffee en een warme chocolademelk. Hier lazen we in een Duitse krant, dat het gisteren noodweer was geweest in Noord-Duitsland. Vooral in de Harz was het raak geweest, net als 3 jaar geleden tijdens onze reis naar Praag. De binnenstad van Goslar stond onder water, net als een wijk van Seesen.

Daar hadden wij geen last van, want het was inmiddels droog, toen we naar Buchenbach wilden fietsen. Wilden, want dat lukte niet meteen, zodat we een rondje door Kirchzarten reden voor we de juiste weg gevonden hadden. Maar toen hadden we ook wat. We kwamen uit in Himmelreich.

Langs de drukke snelweg 31 door het Dreisamtal met de Rotbach en de Höllenbach stegen we licht tot Falkensteig. Hier staken we de drukke weg over, waarna het klimmen pas echt een aanvang nam.

Na een haarspeldbocht zaten we al op zo'n 100 meter boven de snelweg. Hier stond een bankje, waar we in het zonnetje een minuut of 5 genoten van het prachtige uitzicht.

Daarna was het werken geblazen, omdat na de volgende bocht het asfalt ophield.  We bleven stijgen met een gemiddelde van boven de 10%. Op zich is dit al pittig, doch door het onverharde pad, waar je een klein beetje in wegzakte door de regen van de afgelopen dagen, was het nog zwaarder.

We keken in steeds diepere afgronden naast ons.

Op een gegeven moment, toen we bij een schuilhut een tweede stop hadden, passeerde een vrachtwagen ons. Een kilometer of 2 verderop blokkeerde hij rond het hoogste punt van de klim de weg voor ons.

Hij was boomstammen aan het opladen vlak onder de top van 1200 meter.

We klommen nauwelijks meer en begonnen lichtjes te dalen, toen de vrachtwagen ons inhaalde. De chauffeur gaf ons nauwelijks tijd om rustig op een wat breder punt van het pad om ons te laten passeren.

We begonnen nu echt aan de afdaling naar Alpersbach, waar we weer verkeerd reden We waren na deze zware klim toe aan iets te eten en te drinken.

Gasthaus "Zum Engel" was dicht. "Donnerstag Ruhetag" stond er op de deur. Het kapelletje ernaast was wel open.

Er stond een altaar met een Mariabeeld. Een katholieke kerk in miniformaat. Zelfs kaarsjes om te branden ontbraken niet. Alleen lucifers om ze aan te steken ontbraken.

Ook al kon ik zelf geen kaarsje aansteken voor mijn beschermengel, ik deed wel wat geld in het bakje. De dankbaarheid, dat we de stenenregen overleefden, zal toch wel overgekomen zijn.

We daalden een meter of 500. Na een bocht was een restaurant, dat wel open was. In "Waldhotel Fehrenbach" hadden we om 1 uur een tussenstop met koffie, sinaasappelsap en 2 abrikzentaart voor de somma van € 14,50.
We daalden onder wisselende bewolking richting Hinterzarten met een klimmetje tussendoor. Hier vandaan reden we naar de Titisee.

Aan de oever van dit hoogst gelegen natuurlijke meer van Duitsland  op 850 meter hoogte aten we wat op een bank naast de roeivereniging. Hier ontspon zich een discussie: gaan we met de fiets terug of met de trein? Het werd het rijwiel.
Eerst keken we  nog even bij de fietsverhuurder, of ze wielrenhandschoenen verkochten. Degene, die ik 4 jaar geleden gekocht had, waren versleten.
Leider. Die hadden ze alleen in Neustadt-Titisee, 7 kilometer verderop.

We fietsten terug naar Hinterzarten. Bij de eerste klim stuitten we op de ijsbaan van de Titisee, een natuurijsbaan ter grootte van de Leidse IJshal.
In Hinterzarten dronken we de bekende dranken bij de "Bauernstüble", die met € 4,90 stukken voordeliger was dan "Waldhotel Fehrenbach".
In deze plaats zagen we ook de skischansen. Rond deze tijd vinden hier de "Sommerspringen" plaats.

Wij sprongen niet, wij kropen. Omhoog wel te verstaan. Via Alpersbach. Ter hoogte van Lochhütte bereikten we een hoogte van 1165 meter. Hier aten we een appel en een müeslireep voor we vrij vlak reden tot Rinken. Hier hadden we uitzicht op een paar van de hoogste toppen van het Schwarzwald zoals de 1375 meter hoge Immisberg.

Vlak daarna kregen we de afdaling naar Oberried. Eerst was het een afdaling langs een ravijn over een onverhard pad, daarna een steile afdaling over 11 kilometer over een smalle geasfalteerde weg.

Af en toe stopten we, omdat we kramp konden krijgen van het in de remmen knijpen. Hard rijden was hier onverantwoord. We waren blij, dat we na 8 kilometer dalen de eerste boerderij zagen bij Zastler.

In Oberried werd de weg breder er er was zelfs een fietspad. Helaas ook de eerste regen. Na een vrijwel droge dag bereikten we na 69 kilometer fietsen onze camping weer.
Hier bleek, dat we de "Variante für Sportliche" van 25 kilometer hadden gedaan. De Bikeline-Gids "Flussradwege Schwarzwald" adviseerde namelijk om de trein te nemen.

Maar dan hadden we alle mooie uitzichten van het Hochschwarzwald gemist. En een fantastische conditietraining!
Verfrist wandelden we naar restaurant "Zarduna" op de camping. Hier begonnen we met Apfelschorle en een Ganter Hefe Weizen. Na een schaaltje olijven hadden we een Kräuterscharn en een Wildgulasch. Het toetje was vanille-ijs met frambozensaus. Dat werd geserveerd onder de naam Heisse Liebe.

En dat alles voor € 49,40.
Op weg naar de tent regende het weer. We hadden vandaag onwijs veel geluk gehad met het weer.  Zoals eigenlijk de hele vakantie, waarop we vandaag de magische grens van 1000 kilometer passeerden.