Apporteren

Vanmorgen was het druilerig weer.

Ik was voordat ik naar Aad Kleijweg fietste nog even langs fietsenmaker Van Vliet gereden voor nieuwe batterijen voor het voorlicht. In deze donker wordende tijd is het toch handig om goed zicht te hebben.

Vanaf het huis van Aad liepen de testrijders van IJshal De Vliet naar polderpark "Cronesteyn".

We rekten op een houten bruggetje, waarbij opviel, dat het riet rigoureus was gekapt in de afgelopen weken.

In de miezerregen liepen we tweemaal een kilometer voluit. We moesten door het vervangen van de planken van een houten brug onze route tussen de snelle lopen door aanpassen. 
We stonden net klaar voor de derde kilometer voluit vanaf het veld met paddenstoelen, toen we van de andere kant van het water werden toegeroepen.

Een vrouw hield een klein rond kussentje in de hand en vroeg ons, of wij daar wilden zoeken naar nog 3 exemplaren. Aad vond deze. Wij liepen ermee naar de overkant via een verderop gelegen bruggetje. Daarmee hadden we onze derde kilometer voluit afgelegd.

De kussentjes waren bedoeld om de honden te leren apporteren. Daar mijn vader zelf jaagde en honden dresseerde voor de jacht, kon ik de functie ervan goed thuisbrengen.

Normaal gesproken zouden we de kussentjes in het water hebben kunnen gooien, maar daar er zwanen rondzwommen en de combinatie hond en zwaan niet ideaal is, was de hondeneigenaar blij met onze omloop.

Voor ons was het geen probleem om een kilometer meer te lopen.

Zodoende hadden we een fotomoment op het Edelweisspad.

Via een andere route door "Cronesteyn" liepen we terug naar het huis van Aad voor de muntthee en gemberkoek. We hadden een kilometer langer gelopen dan normaal dankzij het apporteren.