Ik werd om 7 uur wakker. Het voelde een beetje als uitslapen. Ik stapte uit bed, deed mijn sportkleding en hardloopschoenen aan en ging een rondje van ruim 4 kilometer lopen. Eerst een rondje om de weilanden bij de molen. Daarbij waren de herfsttinten al snel te zien.
Ik liep verder op het onverharde pad naar het omgeploegde weiland, dat inmiddels behoorlijk groen begint te worden.
In het weiland stonden veel paddenstoelen bij elkaar. Het zou een heksenkring kunnen zijn.
Via groenstroken liep ik naar het Stevenspark toe, waar ook herfsttinten te bewonderen waren.
In een hoek van het park was een heuse heksenkring.
In een andere hoek van het Stevenspark kwam ik een Vlaamse gaai tegen.
Thuisgekomen douchte ik me op deze niet al te koude septembermorgen.
Ik ontbeet, deed nog een paar kleine klusjes en op weg naar IJshal De Vliet deed ik nog een paar boodschappen in Leiden Zuid-West. In de energiezuinige kunstijsbaan trok ik mijn schaatsen aan en met een douchetrekker trok ik de kussens van de 250-meterbaan droog. Daar was ik snel mee klaar, want alleen de kussens van de binnenboarding waren nat. Ik reed nog een maar rondjes om te kijken, of er stalagmieten te ontwaren waren, maar dat bleek gelukkig niet het geval te zijn.
Na nog een rondje of 15 ingereden te hebben om de spieren soepel te rijden, begon ik aan de eerste 100 rondjes van seizoen 2025-2026.
Ik was de enige schaatser op de baan, dus ik moest mezelf steeds op gang trekken.
In het begin is dat geen probleem, maar later werd dat iets lastiger.
Doordat de transponder wel werkte, maar het scherm de rondetijden niet liet zien, was het lastig in te schatten, hoe hard ik werkelijk reed.
Op een gegeven moment viel mijn oog op de secondewijzer op het scherm. Daaruit kon ik opmaken, dat ik ongeveer 40 seconden over een ronde reed. Een geruststellende gedachte.
Ik moet u nu even een bekentenis doen: ik ben liever lui dan moe.
Rond de 75 rondjes begon ik moe te worden. En als er iets is, wat deze diesel zich niet kan veroorloven...
Maar goed, ik probeerde meer op mijn techniek te letten en zag, dat de rondetijden nog steeds rond de 40 seconden zaten, dus ik ging onverdroten door. Na de eerste 100 rondjes volbracht te hebben ging ik nog een rondje of 10 uitrijden in een rustiger tempo.
Inmiddels waren de kunstschaatsers beneden aan hun training begonnen. Ik reed nog een rondje met de douchetrekker langs de binnenboarding, maar er kwam geen druppel meer vanaf.
Op het moment, dat ik de baan wilde verlaten, kwam ijsmeester Richard Bot langsgelopen. Hij zette me op de foto.
Via de binnenstad reed ik naar huis, waar ik op de computer zag, dat ik 141 rondjes had gereden oftewel 35 kilometer. De 100 rondjes gingen vlak: de langzaamste in het begin laag in de 42, de snelste laag in de 39 seconden. Op de Vinksite stond ik weer bovenaan met 202 rondjes. En dan moet het seizoen nog beginnen.
Ik douchte me voor de tweede keer, lunchte en ging naar de tuin, waar ik met Ada thee dronk en wat klusjes deed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten