Natuurkundeles

Toen ik om even over half 5 de binnenbaan van de Leidse IJshal op schaatste, zag ik een paar kinderen uit mijn groep vol aandacht over het ijs gebogen waren. Nou ja, ijs: er zat een gat van 10 bij 20 centimeter. De 6 cm dikke ijslaag was daar volledig weg. Je zat daar meteen op het beton.

IJsmeester Jan van Rijn goot een gieter warm water in het gat en zette er een grote pilon op. Het risico, dat iemand in dit gat pal langs de boarding zou rijden, was zo geminimaliseerd.
Dat gold ook voor de aandacht, die ik deze les van "mijn" kinderen had. Constant reden ze naar het gat om te kijken, of het ijs al was aangegroeid. Op een gegeven moment ontdekte één van de kinderen, toevallig de grootste drukteschopper, dat als je er een beetje ijsschaafsel in gooide, dat het dan wel meteen "bevroor".
Je krijgt dan wel een soort papijs, maar voor de kinderen maakte dat niet uit. Telkens werd er wat "sneeuw" in het gat gegooid, zodat het aan het eind van de les al behoorlijk geëgaliseerd was. Je zakte er wel diep in weg, maar daar letten de kinderen verder niet op.
Op de Pedagogische Academie noemden ze dit "Aanschouwelijk onderwijs". Kinderen konden zo zelf ontdekken, hoe de natuur in elkaar zit. Zo kregen ze vandaag behalve schaatsles ook nog eens natuurkundeles!