Bob Chilcott

In juni hadden we met het koor van de Stichting Leidse Koorprojecten 2 stukken van hedendaagse Engelse componisten gezongen. Voor de pauze zongen we het "Requiem" van Bob Chilcott, na de pauze was "Cry of the Earth" van Tony Biggin aan de beurt.

Bij de uitvoering op 21 juni was componist Tony Biggin aanwezig.
Voor vandaag was er een workshop georganiseerd met Bob Chilcott.
Om kwart voor 1 fietsten Ada en ik naar de Lokhorstkerk, waar we onder leiding van de componist een drietal stukken zouden zingen. Bob Chilcott gaf een korte introductie van zichzelf. Hij zong als jongen en als universitair student in het koor van het King’s College van Cambridge. Hij maakte zo’n 12 jaar deel uit van de King’s Singers als tenor. Sinds 1997 is hij werkzaam als componist.
Het inzingen was heel anders, dan we gewend waren. Gewoon meteen vierstemmig en aan het eind met ritmisch klappen en daarbij kort zingen. Om je meer op je gehoor te laten letten, moest je je ogen daarbij dicht doen. Gek genoeg ging het toen makkelijker.
Het eerste stuk, wat we oefenden was "Jesus, springing".

Als je de titel ziet, verwacht je veel, maar niet, dat je een Christmas Carol zingt. Helemaal niet, als je de tekst erbij ziet. En toch is het wel degelijk het geval. Chilcott vertelde, dat dit teruggrijpt op de oudste Engelse traditie. Carols bezongen het hele leven van Jezus, van de wieg tot het graf.
De traditie, zoals wij die kennen, gaat terug naar de 19e eeuw, toen Queen Victoria getrouwd was met een Duitse prins.
Deze Albert bracht een aantal Duitse muzikale tradities mee, waaronder de kerstboom en de kerstliederen, zoals wij die kennen: geboorteliederen. De typisch Engelse traditie van Christmas Carols is dus iets meer dan anderhalve eeuw oud!

En de vrij jong overleden prins Albert kennen wij vooral van de Royal Albert Hall.
Daarna mochten we lallen. Met mijn ervaring als barkeeper in "De Hobbit" was dat een kolfje naar mijn hand.

In de Carol "Where Riches is Everlastingly" moesten we hele stukken "lal, lal, lal" zingen. Het is lastiger dan je denkt, omdat het ook nog op de juiste toonhoogte en in het juiste ritme moest en je daarna ineens een gewone tekst en een heel ander ritme op moest pakken.
Halverwege het oefenen van "Where Riches is Everlastingly" was het pauze. Er was echter nog geen koffie of thee en daar we niets bij ons hadden, wandelden we naar de Pieterskerkchoorsteeg, waar we in een eettentje cappuccino en warme chocolademelk dronken.

Terug bij de Lokhorstkerk praatte ik verder met mijn buurman Nico Koek, een jeugdvriend van de veel te vroeg overleden Jan Beenakker. We wisten eerst van elkaar niet, dat we de familie Beenakker goed kenden. Soms is de wereld heel klein!
Na de rest van "Where Riches is Everlastingly" gerepeteerd te hebben, vertelde Bob Chilcott, dat hij ooit voor Koningin Juliana had gezongen met het King’s College.
Daaraan haakte hij het verhaal vast van het 60-jarig regeringsjubileum van Queen Elisabeth II. Hij was een van de genodigden bij de lunch. De koningin kreeg een flinke bel gin, aangelengd met martini.
Met gevoel voor understatement rondde hij het onthullend feitenmateriaal af met: "So you become very old!"
Wij vervolgden de repetitie met een oude bekende: "Thou knowest, Lord" uit het "Requiem".

Deze zat er nog goed in, maar de componist legde een paar accenten net even anders dan Wim de Ru, die vandaag meezong als bas.
Ook hier volgde weer een smeuïge uitleg over requiems in het algemeen en dit "Requiem" in het bijzonder. In Katholieke requiems werd de nadruk gelegd op hel en verdoemenis, met name in "Dies Irae".

In de Anglicaanse traditie lag het allemaal een stuk milder. Wij moesten van de componist de nadruk leggen op Mercyful in de zin "O Holy and mercyful Saviour, thou most worthy Judge eternal": "I know I'm a lad with a lot of mistakes, but this is the only chance!"
Om 5 uur zat het repeteren er op en zongen we de 3 liederen, die we geoefend hadden, voor familieleden en vrienden van koorleden, die kwamen luisteren naar een niet vlekkeloze, maar zeer enthousiaste uitvoering.
Wij hadden een heerlijke zangmiddag gehad onder leiding van een dirigent, die zingend de begintoon van iedere stemsoort aangaf, van de laagste bas tot aan de hoogste sopraan, hetgeen aan een tenor de opmerking ontlokte: "Hij is er aan geholpen!"
Met zijn Engelse humor had Bob Chilcott een prachtige oneliner, toen we een keer niet op de juiste toonhoogte zongen: "The piano doesn't lie!"