Het was wat drukker dan afgelopen maandag, toen 88 kinderen op kwamen draven. Gisteren stond de teller op 86, vanmorgen werd de eerste keer de 100 gepasseerd: 105 kinderen.
In kleedkamer 2 trok ik mijn rood-geel-groen-geblokte hes aan. Daarbij kreeg ik een aantal opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd: "Het lijkt wel een korte jurk" en "Je ziet er uit als een joker!"
"Bij Spel zonder grenzen levert dat dubbele punten op", antwoordde deze joker, die de bal vaardig terugkaatste.
Ik begaf me naar het ijs, waar ik al snel ontdekte, waarom er gisteren op de buitenbaan pilonnen op het ijs stonden. Door het warme weer was er veel condenswater, dat vanaf de dakspanten naar beneden druppelde. Zo ontstonden er kuiltjes in het zomerijs. De druppel holt de steen uit!
Het was slechts een klein probleem vergeleken met de Jaap Edenbaan. Deze openluchtbaan in Amsterdam was vandaag gesloten vanwege het warme weer!
In de Leidse IJshal was echter, zoals bijna altijd, prima te schaatsen.
Tijdens het inrijden zag ik Kiek Straathof, die met haar vader en moeder en zusjes ook op de instuif afkwam. Kiek zit nu op shorttrack bij de IHCL. Terwijl ik nog een paar rondjes op de buitenbaan reed, werd Jeroen Straathof gestrikt om ook schaatsles te geven. Je zult als kind zomaar schaatsles krijgen van een wereldkampioen!
Op de binnenbaan kregen de kinderen les van iemand, die dat nooit zal worden. Maar de man met de kluunschaatsen gaf gewoon weer een heel speelse les. Annemarie, die voor het eerst aan mij gekoppeld was, keek haar ogen uit. Een verhaaltje als rode draad voor een hele serie oefeningen. In dit geval begon het verhaal met koeien melken.
Zo kun je dus ook schaatsles geven. De kinderen hadden het naar hun zin en daar gaat het om.
Na de kop chocolademelk fietste ik terug met mijn buurvrouw. Haar dochter Isis had les van kunstschaatsters en er ook met volle teugen van genoten.
Terwijl ik mij boven om wilde kleden, werd er aangebeld. Ik liep naar beneden en zag daar 2 mij onbekende vrouwen staan.
"Een collecte", dacht ik, toen ze met een opengeslagen tijdschrift op de proppen kwamen.
"Veel mensen lijden tegenwoordig aan depressiviteit", begon een van de vrouwen mijn vermoeden van een collecte leek te worden bevestigd. Tot ik de titel van het tijdschrift zag, dat de andere vrouw in haar handen had: De Wachttoren.
Het was onmiskenbaar: dit waren Jehova's getuigen. In mijn kinderjaren heb ik er wel eens eentje gevangen met een lasso, toen ik Indiaantje speelde. Dat leek me nu wat overdreven. Ik antwoordde zakelijk, dat ik geen enkele belangstelling had.
Ik heb namelijk een veel probater middel tegen depressiviteit: schaatsles geven aan kinderen op zomerijs met kuiltjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten