En dat, terwijl het hooguit 12 graden was. Zodoende vergiste ik me deerlijk in de kracht van de zon. Vooral waar de kruin de laatste jaren een stukje hoger was komen te liggen, was ik zo rood als een kreeft. Maar goed, had ik maar niet zo stom moeten zijn en een petje op moeten zetten.
Het lopen ging aanvankelijk niet echt van harte. Een paar dagen na een 30 kilometer willen de beenspieren niet echt. Pas na een paar kilometer komt de souplesse een beetje terug. Dat geldt echter niet voor de snelheid. Na 6 kilometer werd ik ingehaald door een vrouw, die in 500 meter mij op 100 meter liep. En dat was niet, omdat zij zo'n vreselijk hoog tempo had.
Deze 7 kilometer voelde een beetje aan als de laatste 7 kilometer van de marathon. Wat dat aangaat was deze hersteltraining een prima mentale training.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten