Redelijk snel herstel

De training met de "Krasse knarren" in IJshal De Vliet zou voor mij een goede graadmeter worden, hoe snel ik hersteld was van de Halve Wintertriatlon. Na een fietsrit van 5 kilometer in een miezerregen, die volgde op een nacht met lichte vorst aan de grond, trok ik mijn schaatsen aan en stapte op het niet gedweilde ijs.

Er werd gewerkt aan de lift, waardoor de Mammoth het ijs niet kon betreden. Maar vergeleken met zondag was het een spiegelgladde ijsvloer. Daar de transponders nu uitgelezen konden worden en een paar "Krasse knarren" in het bezit ervan waren, konden we zien, hoe lang we over een rondje deden.
In het begin had ik moeite om het peloton van 15 "Krasse knarren" bij te houden, maar gaandeweg ging het steeds beter. De ultieme proef was de 5 kilometer, die ik bij deze piramide op kop zou rijden. Deze ging mooi vlak. Vrijwel alle ronden zaten tussen de 37,8 en de 38 blank. Als je in ogenschouw neemt, dat ik zondag slechts 2 rondjes nipt onder de 40 seconden had, is er sprake van een redelijk snel herstel.

En dan te bedenken, dat de "Krasse knarren" ruimere ronden reden dan ik zondag deed. Maar ja, toen was het ijs stroever. Dat kon je dus tegen elkaar wegstrepen.

Natuurlijk voelde ik af en toe mijn benen, vooral aan het eind als ik snellere ronden bij probeerde te houden. Tot 36,5 seconden per ronde lukte dit aardig, ging het sneller, dan moest ik afhaken.

Maar al met al was ik tevreden met deze training. Het geeft me vertrouwen voor de Bert Grotenhuis Bokaal dat ik redelijk snel herstel.