Ereronde met DE EREGALERIJ

Zoals gebruikelijk sliep ik slecht na een Alternatieve Elfstedentocht. In het vooronder van "'t Is net oars" ben ik om een uur of half 3 in slaap gesukkeld om om kwart voor 5 al wakker te worden. De slaap wilde niet meer komen.
Deels komt dit door de afvalstoffen, die in je lichaam rondzwerven, deels omdat ik 3 blikjes energiedrank met cafeïne op heb om de vetverbranding goed op gang te brengen. Ik drink nooit koffie, dus dan werkt de cafeïne extra sterk.
Om 6 uur was ik er al uit om eerst een uur te gaan lezen om aansluitend te gaan ontbijten. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd.
Dan had Hans het in het hotel in Harderwijk, met zalm bij het ontbijt, toch wat luxer.

Volgens afspraak had Hans om half 9de wagen voorgereden in Harderhaven en konden wij op weg naar Flevonice voor het tweede deel van onze 24 uur. Om 9 uur wilden we op het ijs staan, want het startschot van IJsstrijd was de meest bijzondere, die er is: Henk Angenent, Reinier Paping, Jan van der Hoorn, Jeen van den Berg, Evert van Benthem, Lenie van der Hoorn, Tineke Dijkshoorn, Klasina Seinstra en Wobkje Hutting-Kooistra, alle nog levende Elfstedentochtwinnaars waren aanwezig! Om 5 voor 9 reden we op de 400-meterbaan naar de startstreep, waar kersvers wereldkampioene allround, Ireen Wüst, het startschot zou lossen.
Ik kwam Tineke Dijkshoorn tegen, waar ik op de Gouwzee 5 km aan had gereden. Met haar raakte ik in gesprek, zodat ik op de tweede rij kwam te staan, terwijl een hele batterij persfotografen foto's stond te maken van deze unieke rij schaatsers. Het is bijzonder, als je wereldkampioen wordt, het is nog bijzonderder als je Olympisch kampioen wordt, maar de Elfstedentocht winnen is toch nog een treetje hoger!

Hier stond dus DE EREGALERIJ van het schaatsen op nog geen halve meter bij mij vandaan. Zeer veel foto's waren genomen en enkele verhalen waren verteld, waaronder dat van de Elfstedentocht uit 1941. De toen 16 jaar oude Wobkje Kooistra was de eerst binnenkomende vrouw: "De volgende ochtend moest ik wel gewoon koeien melken!" Volgens planning zou Ireen Wüst het startschot geven. De eerste keer lukte het niet. "Valse start", riep ik meteen. De tweede keer lukte het wel. Tineke Dijkshoorn reed als eerste weg en ik reed meteen achter haar aan. Hans van der Plas volgde me, net als IJVL-lid Jan Annard, die ook meedeed aan IJsstrijd.
Bij het bruggetje keek Tineke Dijkshoorn om: er zaten geen andere Elfstedentochtwinnaars achter haar. "Je hebt ze allemaal eraf gereden", merkte ik op. Tineke liet zich even afzakken, ik kwam op kop van het treintje. Een kilometer verder was het Elfstedentochtteam compleet, vlak achter mijn rug. Deze eenvoudige toertochtschaatser reed daar, na het voltooien van de Alternatieve Elfstedentocht van gisteren, gewoon op kop van de groep met alle nog schaatsende Elfstedentochtwinnaars. Met recht een ereronde met DE EREGALERIJ!

Het ging, met 200 km nog in de benen, verbazingwekkend makkelijk. Tot mijn stomme verbazing bleef ik de hele ronde op kop van deze groep en de tweede ronde ook, terwijl er vanuit de wagen op de weg naast de ijsbaan druk gefilmd werd met een hightech-camera.
Hans kreeg weer last van zijn rug en ging van het ijs af om zich te laten masseren.

Ik raakte nog even in gesprek met Henk Angenent, alvorens ik in mijn eentje weer op weg ging voor mijn derde ronde. Aan het eind van deze derde ronde kwam ik achter een vrouw te rijden, die een mooie slag had, maar te veel met haar punten afzette. De schaatstrainer in mij wees haar hier op, toen wij een kopje bouillon tot ons namen. We raakten aan de praat en reden een paar rondjes samen. Annemieke Huisman bleek uit Oud-Ade te komen en een echte liefhebber van natuurijs. Bij een van deze rondjes moesten wij hartelijk lachen om een jochie van een jaar of 6 in een Farmers4all-trui, die we al een keer eerder hadden ingehaald. Bij het punt, waar je de 5 km kunt verkorten tot 3 stond zijn vader te gebaren dat hij hier naar rechts moest. Zoonlief met nummer 263 was dit punt al gepasseerd en schaatste stoïcijns door met een blik van "Je kan me nog meer vertellen...." Waar ben ik die karaktertrek eerder tegengekomen? Zijn naam weet ik niet, maar nummer 263 komt er wel! Op een gegeven moment kwamen we Lex, de man van Annemieke, tegen. Gedrieën reden we nog een paar rondjes van 5 km. Het ging zo makkelijk, dat het idee postvatte, dat ik wel eens de 100 km vol zou kunnen maken vandaag. Dat bleek echter een misvatting. Na een kleine 45 km schaatsen ging ik even naar de w.c. Daarna was het ineens over en uit met me. De man met de hamer had me weten te vinden. Hans van der Plas was inmiddels ook weer op het ijs en we waren elkaar op de 5 kilometerbaan constant misgereden.
Op karakter maakte ik de 50 km vol, net als mijn Katwijkse trainingsmaat. We hadden er 250 km opzitten en vonden het om 12 uur welletjes. We hadden alles gegeven. Meer zat er simpelweg niet in. In de kantine van Flevonice namen we een warme chocolademelk met slagroom. We wachtten, praatten en rustten tot kwart voor 2, toen we ons weer naar de 400-meterbaan begaven, waar om 2 uur de finish was van de 24 uur. Startnummer 183 en 184 kwamen het ijs weer op voor het rijden van een enkel ererondje. Het werden er een stuk of 5 waarmee ik uitkwam op een totaal van 253 km, zeer toevallig 11 x 23. De echte ereronde was echter voor Alfred Knikker, die 555 km had afgelegd in 24 uur! Wat dat aangaat zijn wij maar mietjes. De laatst binnenkomende was iemand uit de ploeg Farmers4all, die ook de 500 km vol maakte. Net zo veel als Hans en ik samen. Niet lang daarna stonden we onder de douche, alvorens deze "bikkels van de 24 uur" zich in de kantine achter de schermen lieten masseren. Ik hoor een enkeling al denken: "Een schelm achter het scherm!" Ik moet zeggen: de massage was een overweldigende ervaring. Welke man droomt er niet van, dat hij eens door 3 jonge vrouwen onder handen wordt genomen. In mijn geval was het trouwens een kwestie van tijd, dat dit een keer zou gebeuren. Aardig wat vrouwen hebben dit in de loop der jaren al eens tegen me gezegd: "Bert Breed, ik krijg je nog wel een keer!" Nu was het dan zover. Zes handen waren bezig met mijn rug en mijn benen.

Ondertussen speelde een dweilorkest in de kantine "Californian dreaming" van "The Mama's & Papa's". Het was heel bijzonder, dat de hele achterkant van mijn lijf met zorg behandeld werd, maar op een gegeven moment had ik de vreemde gewaarwording, dat mijn linkerkuit pijn deed, terwijl mijn rechterbeen en mijn rug prettig aanvoelden.
Terwijl Hans en ik gemasseerd werden, was er een veiling in de kantine gaande, waarbij gesigneerde jacks bij opbod verkocht werden. Toen even later Astrid Westerink op het podium werd geroepen voor de prima organisatie, werd er door een man spontaan een bod van € 500,- gedaan, waarop binnen 2 seconden € 550,- werd geboden. Een koopje, als je het mij vraagt. Om 3 uur was IJsstrijd afgelopen en kwam de minister van Volksgezondheid, Edith Schipper, het voorlopige totaalbedrag van deze actie bekend: € 102.555,-. Wij liepen in de stromende regen naar de auto. We hebben met het weer alle geluk van de wereld gehad. Precies na het sluiten van IJsstrijd gingen de hemelsluizen pas open.

Wat dat aangaat waren het toch twee heel bijzondere dagen, met een tweetal hoogtepunten: het unieke baanrecord van de nog fit ogende Alfred Knikker en uiteraard DE EREGALERIJ. Ik had nooit kunnen denken, dat ik een groep Elfstedentochtwinnaars nog eens uit de wind zou MOGEN houden....