Toen ik uit de Leidse IJshal kwam, waar ik net 2 uur schaatsles had gegeven, kwam ik Frank Damen tegen. We raakten aan de praat over het jeugdschaatsen en de diverse niveauverschillen daarbij. Hij liet toen het woord "krabbelaars" vallen en besefte toen, dat hij mij daarmee een waardeoordeel over mijn groep gaf.
Het woord "krabbelaar" heeft trouwens diverse andere betekenissen, maar dit terzijde.
Onbedoeld gaf Frank juist de essentie weer van mijn werk als trainer van beginnende schaatsers. Het gehalte aan krabbelaars in mijn groep is in het begin van het seizoen vrij hoog.
Het is mijn taak, om deze krabbelaars toch schaatsen te leren. Dat is de kunst!
En dat gaat bij het ene kind heel snel en bij het andere traag. Een kwestie van aanleg en motoriek.
Er zijn kinderen, die nog nooit geschaatst hebben en die zo wegrijden. Er zijn ook kinderen, waar het me 3 jaar kost om ze redelijk te leren schaatsen. Al deze kinderen zijn me even lief, maar als ik heel eerlijk ben: deze échte krabbelaars geven je als trainer wel het meeste voldoening!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten