Door het feestgedruis van gisteren kwam een deel van de jeugd wat moeizaam op gang. Zozeer zelfs, dat mijn in Spanje studerende zoon zich overgaf aan een Spaanse traditie: de siësta!
Derhalve zaten we pas om half 5 op de fiets naar Wassenaarse slag. Ana reed de hele weg achteraan, maar geboren en getogen in de bergen van Asturias kwam ze pas in actie toen "De Klip" beklommen moest worden.
Op Wassenaarse slag was het net zo druk als op een gewone zonnige zomerdag. Maar we zitten inmiddels al in oktober. Ik had mijn zwembroek aangetrokken en wandelde in een rustig tempo over het brede strand naar de branding. Vorige week zaterdag hadden we zo'n breed strand moeten hebben!
Zonder enige schroom liep ik het zeewater in tot mijn knieën, dook het water in en trok een paar baantjes. En dat in oktober.
Maar ja, ik zit niet voor niets in het Dream Team. En we hadden nog een rekening te vereffenen met het duo in de roze shirts, dat vandaag in geen velden of wegen te bekennen was.
Nadat ik me afgedroogd had, wilden we nog even wat drinken in een strandtent, maar de wachtrij was zo lang, dat we besloten om via de duinen naar Katwijk te fietsen en bij "Paviljoen De Duinen" wat te drinken. De zon begon al verdacht veel te zakken. Alleen Ada was zo slim geweest om een vest mee te nemen.
Op het terras communiceerden we met Ana in een mengelmoes van Engels, Spaans en Nederlands, met Siebe als tolk. Op een gegeven moment werd Ana in haar landstaal aangesproken door een oudere vrouw, die bij het duinterras bediende. Deze vrouw kwam uit de buurt van Santander, dus niet eens zo heel ver van Asturias af.
Via de duinen fietsten we naar Katwijk, waarna ik op mijn vrije dag nogmaals de Kooltuinweg af mocht fietsen. Om kwart over 7 waren we weer thuis, terwijl het al donker begon te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten