Amelisweerd

Anton en Annemarie waren deze week teruggekeerd uit Mozambique. Dit leidde ertoe, dat er voor vandaag een afspraak was gemaakt om met een paar Buijzen met elkaar te gaan picknicken in Amelisweerd. Daardoor fietste ik met Ada over de Velostrada naar Den Haag Centraal. Daar hadden we de trein van 11.23 naar Utrecht, vanwaar we naar Bunnik fietsten.

Om een uur of 1 was iedereen aanwezig en konden we de picknick beginnen met appeltaart en cake. Na al dat lekkers kwam er ook brood op tafel met wat salade.

Over het weer hadden we niet te klagen. Het was gewoon een heerlijke zomerdag. Ondertussen konden we verhalen horen over het leven in Mozambique. Een totaal andere wereld in vergelijking met ons lage landje.
Anderzijds kreeg ik zelf van de "Mozambikanen" de vraag voorgelegd: "Hoe doe je dat, sporten met de handrem erop?"
Feitelijk is het niet veel anders dan gewone duursport. Je sport alleen met een tandje lager, terwijl je meer tijd neemt om tussendoor te herstellen.
Dat deden Ada en ik toen we terugfietsten naar Utrecht. Hadden we naar het ons redelijk vertrouwde Rhijnauwen toe de kortste weg genomen, op de terugweg wilden mijn vrouw en ik langs de Kromme Rijn rijden. Nou, dat deden we. We misten op landgoed Amelisweerd een bordje met fietspad en kwamen zo over wandelpaden te rijden. Erg mooi trouwens. Uiteindelijk kwamen we bij de Kromme Rijn uit.
We wilden over een breder pad richting Utrecht fietsen, maar dat hield in dat we dan vrij lang pal naast de A12 moesten fietsen. Dat wilden we niet. Derhalve keerden we om om alsnog over het wandelpad langs de kronkelige rivier te rijden.
Een prachtige route, waar we uiteraard met de handrem erop reden. Een paar wandelaars zei toen wij passeerden: "Ik vind het prima, maar als de boswachter dit ziet, dan krijgen jullie een boete."
Daar konden ze wel eens gelijk in hebben. Desondanks fietsten we rustig door en zo kwamen we bij stadion "Nieuw Galgewaard" aan de overzijde van de rivier de Domstad binnen. Toen we bij de Singels een terras passeerden, hoorden we gejuich. We vermoedden, dat Oranje had gescoord in de finale tegen Denemarken.

Bij het station zag het er naar uit, dat we de trein naar Leiden net zouden missen, maar deze had 5 minuten vertraging. Soms zit het mee....

Met 5 fietsen op een plek, waar maar ruimte is voor 3 vertrokken we naar de Sleutelstad, waar we na 36 kilometer fietsen om half 7 thuis waren. Ik zette de televisie aan en zag, dat Oranje met 3-2 voor stond. Het bleef het laatste kwart van de wedstrijd spannend tot Vivianne Miedema de beslissende 4-2 scoorde.

"We" wonnen het Europees kampioenschap damesvoetbal. Met leuk voetbal en gewoon puur enthousiasme. En eindelijk eens geen elftal vol tatoeages....

Kortom: sport zoals sport hoort te zijn!