Karaoke

De foto van de 4 broers Breed had ik op Facebook al een keer langs zien komen. De braafheid spat er vanaf.

Dat kan niet van ieder gezin met 4 broers gezegd worden....

Gisterenavond kreeg ik de foto, die gemaakt is op het zilveren huwelijksfeest van mijn ouders, als een verlaat verjaardagscadeau van Robert en Jane.  Vlak voor voor mijn 62e verjaardag kreeg ik een sms-je met de volgende tekst van hen: "Hoi Bert, wij vroegen ons af of jij je verjaardag nog viert en zo ja of je het leuk vindt als wij ook langs komen."

Geheel naar waarheid antwoordde ik: "We zijn nu op vakantie in de Elzas. Als je naar Turckheim wilt komen ben je welkom samen."

Als antwoord kregen we: "Ok Bert, dat wordt hem niet nu. Veel plezier samen. We gaan vrijdag voor 10 dagen naar Wales. Tot ziens en hartelijke groeten."

Gisterenavond kwam mijn oudste neef met zijn vriendin langs. Het was een zwoele zomeravond na een warme augustusdag. Vrij uniek, want de avonden aan het eind van augustus kenmerken zich meestal doordat ze klam worden en vrij snel afkoelen. We konden dus in de tuin zitten en bijkletsen, terwijl in de buurt een feest werd gevierd met karaoke-muziek. Het volume werd gelukkig niet voluit gezet, zoals aan het begin van de avond. 

Op het moment dat Ada en ik de courgettesoep aten, konden we "genieten" van de karaokeversie van "My way" van Frank Sinatra.

Dat ging nog. De zanger had een goede stem en was toonvast. Dat kon niet geheel gezegd worden van de Leidse versie van "Paradise by the dashboard light" inclusief de onmiskenbare Leidse rrrr.

Ik moet zeggen: "Ik vond het origineel beter."

Nu we het over origineel hebben: bij het leegruimen van het huis van mijn overleden broer Kees stuitten zijn kinderen op wat oude foto's, waaronder deze trouwfoto van mijn ouders op 15 april 1937. Daar ik erg veel weg heb van mijn vader en ik op onze trouwdag 2 jaar geleden gehoord heb, dat mijn ouders net als wij in Leiden voor de wet getrouwd, was ik zeer blij met dit origineel.

Verder zag ik nog een oude gezinsfoto, waarop ook mijn in de Tweede Wereldoorlog als baby overleden zusje Betsie staat. Daar Kees en Leo ongeveer net zo oud waren als Paul en ik op de bovenste foto, kon je goed zien, hoeveel Paul en Leo op elkaar lijken en hoeveel Kees en ik. Niet alleen uiterlijk trouwens. Sommige familietrekjes zijn, als je iets dieper kijkt, duidelijk herkenbaar in verschillende levenslopen.

Mijn schoonmoeder zou zeggen: "Die zijn met hetzelfde pek overgoten!"

En zo is het maar net.