Elsterberg

Het was een bijzondere dag gisteren. Op de dag, dat Ada en ik elkaar 37 jaar geleden bij de blokkade van Dodewaard leerden kennen, zag ik bij het ontbijt, dat mijn brief over de verkeersveiligheid in Trouw was geplaatst.

Bijna was het nog bijzonderder geweest, want de middag ervoor was de kerncentrale van Borssele wegens technische storingen stilgelegd. De technici hadden deze atoomcentrale echter weer aan de praat gekregen.

Na het ontbijt fietste ik samen met mijn vrouw naar het Morskwartier. Zij reed door naar het station, waar ze de trein naar Utrecht nam op deze prachtige herfstdag. Ze had met een vriendin afgesproken.

Ik ging naar de Leidse IJshal, waar ik wederom les mocht geven aan een groep van 12 kinderen. Als thema van de les had ik "de Utrechtse heuvelrug" gekozen. Een thema waar ik een flink aantal oefeningen aan vast kon knopen. We begonnen met wandelen, maar ook het klimmen en dalen kon prachtig geoefend worden door steeds dieper te gaan zitten of juist steeds rechterop te gaan schaatsen. In een bos zijn veel boomwortels, waar je over kunt struikelen. Dat deden we dan ook. Ook zijn er takken waar je onderdoor moet schaatsen in dit bijzondere bos.

En dan zijn er natuurlijk de dieren, die in het bos leven: de vliegende uil, de sluipende vos, de boskat, die achter een prooi aangaat, de kronkelende slang en de springende kikker. Maar het leukste van alles vond ik het everzwijn, dat op de grond zijn kostje bij elkaar scharrelt, doch dat ook lekker in de modder rolt. Dat deden wij dan ook. De kinderen hadden de grootste lol, de trainers evenzeer!

Nu we het toch over everzwijnen hebben: gisteren verscheen ook de nieuwste Asterix: "Asterix en de race door de Laars". Deze kocht ik nadat ik me thuis had omgekleed op het station van Leiden. In de trein naar Utrecht las ik deze in een ruk uit. In de Domstad had ik met Ada afgesproken. Samen zouden we naar Veenendaal-De Klomp reizen. Op het perron namen we afscheid van Nelleke, met wie mijn vrouw had bijgekletst.

In Veenendaal moesten we even zoeken naar het begin van de Elsterberg, een NS-wandeling. We boften natuurlijk al met het prachtige weer, maar de wandeling door de bossen was heel erg mooi.

Doordat we af en toe klommen tot ruim 60 meter hoogte had je op de open stukken prachtige vergezichten.

Dit was het uitzicht vlak onder de top van de Elsterberg.

Maar het meest bijzondere van deze herfstwandeling waren de vele paddenstoelen.

Sommige bomen hadden aardig was paddenstoelen op hun bast.

Ook bij Plantage Willem III hadden we op een prachtig uitzicht.

We konden hier zelfs de Rijn zien.

Hier kwam een vrouw omhoog geklommen, die net door een paard was geschopt. Ze liep hier samen met haar man. Ze kwamen hier drie keer in de week wandelen. Een wild paard trapte naar achteren en raakte haar met een hoef.

Het wandelen langs de zee van paddenstoelen was een stuk veiliger.

We keken uit over Kwintelooyen onder ons.

Nu we het toch over "onder" hebben: deze boom zat helemaal onder de paddenstoelen.

Af en toe liepen we in dit bos met alle denkbare herfsttinten over lanen , die bezaaid waren met een centimeters hoge laag afgevallen bladeren. Bij iedere stap die je deed ritselde het.

Via de Lijstereng liepen we Rhenen in, waar de door centrum liepen met de Cunera-toren als baken. De naam gaat terug naar de duistere jaren tussen de val van het Romeinse rijk en de Middeleeuwen. In die tijd speelt de legende van Cunera.

Van een wandeling van ruim 20 kilometer met ook nog wat klimmen op zijn tijd wordt je best hongerig. Na langs diverse eetgelegenheden gelopen te zijn viel onze keuze op "Sal do Mar".

Het eten was verfijnd en vooral ook gevarieerd. Het was qua hoeveelheden te vergelijken met hetgeen je in een tapasbar krijgt. We genoten volop van dit heerlijke eten.
Op een gegeven moment moesten we ons gaan haasten om de trein naar Utrecht van 8 voor 8 te halen. De helft van het traject tussen "Sal do Mar" en het station liepen we hard, vooral toen we zagen, dat een klok 19.40 aangaf. De combinatie Rhenen en 1940 is niet zo'n fijne....
Wij reisden verder probleemloos naar de Sleutelstad, waar we om 10 uur weer thuis waren na een heel bijzondere herfstdag. In ons eigen huis konden we samen nagenieten.