Het was geen straf om gisteren mee te zingen in de extra repetitie voor de scratchuitvoering van "The Armed Man" over 4 weken. Het hield wel in, dat we om 7 uur ons nest moesten verlaten. We moesten om half 9 bij "De Helianth" zijn om mijn voorraad zoutarm brood voor de komende week op te halen.
Met 3 broden in mijn rugzak fietste ik via een vrijwel leeg Rapenburg met mijn vrouw naar het Centraal Station, waar we de trein naar Woerden namen.
In dit provinciestadje wandelden we naar de Opstandingskerk, waar we met Bas en Nel Warnink met zo'n 200 andere zangers en zangeressen meedoen aan de repetitie onder leiding van dirigent Martin van der Brugge.
Toevalligerwijze kwam ik op de voorste rij te zitten pal voor het podium, waarop onze dirigent gezeten was. Deze plek was mij niet geheel onbekend. Gedurende mijn jaren op de Sint-Jozefschool in Nieuw-Vennep was dit mijn vaste plek. Op deze lagere school werd je ingedeeld op lengte. Daar ik gedurende mijn hele loopbaan op de jongensschool altijd het kleinste jongetje van de klas was, zat ik altijd op de voorste rij pal voor het bureau van de meester. Op een of andere manier bekruipt mij het gevoel, dat de leerkrachten het helemaal niet erg vonden, dat ik pal voor hun neus zat....
Om 10 uur begon de repetitie. Martin zette meteen al de puntjes op de i en leerde ons een trucje om te voorkomen, dat een lange slotnoot een tikkeltje afzakt. Daarnaast leerde ij ons nog wat handigheidjes, die niet alleen terugkwamen bij "L'homme armé".
Gedurende de hele dag kregen we handige aanwijzingen, waardoor we door de dirigent op humoristische wijze door de lastigste passages van dit meesterwerk van Karl Jenkins, in de jaren '70 muzikant in "Soft Machine", een van de eerste symfonische rockgroepen, geloodst werden.
In de middagpauze gingen we met zijn vieren wandelen in het oude centrum van Woerden. Na alle regen van vanmorgen scheen het najaarszonnetje aangenaam. Om half 2 begonnen we weer. Op dezelfde manier als 's ochtends werkten we door het tweede deel van "The Armed Man" heen.
In "Charge!" werden de sopraanstemmen gesplitst. Martin van der Bruggen vroeg of er alten waren, die mee konden zingen met de lage sopranen. Gekscherend noemde hij deze vrouwen "Hoge Woerden alten".
Dit ontlokte aan Arie, mijn buurman op de voorste kerkbank, de opmerking: "Je kunt ze ook Katrien Duck noemen!"
Dit virulente nationalisme hebben wij gelukkig achter ons kunnen laten. Nu de radicale moslims nog. Als zij hun verwrongen denkbeelden los kunnen laten, dan zijn we van een heel groot probleem verlost en kunnen we ons als wereldbevolking concentreren op de grootste bedreiging voor onze planeet: de klimaatverandering.
Om 4 uur was de repetitie voor de vrouwen klaar. De mannen mochten nablijven. Dat overkwam mij in mijn schooltijd ondanks de prominente plek op de eerste rij toch nog wel eens. Nu had het echter een andere reden. We mochten met het mannenkoor "Save Me from Bloody Men" zingen.
Hadden de mannen ook eens het laatste woord....
Na gedane arbeid, door de dirigent raak omschreven met de woorden "Goed zingen is topsport" , streken Bas, Nel, Ada en ik neer op het terras van "De Pompier" in Woerden. Eerst zaten we in het zonnetje. Toen was het nog goed uit te houden. Zodra de zon achter de bebouwing wegzakte, werd het een stuk frisser. Wij gingen onder de overkapping zitten met de meest waanzinnige manier van energieverspilling: straalkacheltjes in de open lucht! Echt fijn was dat niet, want alle rokers, die tegenwoordig niet meer in de café's mogen roken, kwamen om ons heen staan paffen. Daar zaten we ook niet op te wachten.
We wandelden door naar Grieks restaurant "Dimitra". Hier sloten we een gezellige dag af met een gezellige maaltijd met af en toe een lachsalvo. Maar dat hoort ook bij een dagje Katrien Duck.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten